27 juni 2009

King of Pop

"Wij leven in een bezeten wereld. En wij weten het.", schreef historicus Huizinga begin vorige eeuw.
Gisteren werd dit weer expliciet bevestigd door alle berichtgeving rond de dood van Michael Jackson. Eigenlijk wil ik er niet te lang bij stil blijven staan. Maar als zelfs het serieuze BNR Niewsradio ( u weet wel die zender van "wij besparen u de onzin") gaat bellen met de voorzitter van de Michael Jackson fanclub kan ik het niet laten om u mijn commentaar op dit "nieuwsfeit" te geven.

En u weet, als een ander het mooi kan zeggen gebruik ik graag zijn of haar tekst om u mijn mening duidelijk te maken. Waarom zou ik met dit schitterende weer, zelf een hele blog moeten gaan schrijven als een ander dat al voor mij gedaan heeft?

Daarom hierbij het hoofdredactioneel commentaar uit het Reformatorisch Dagblad van gisteren. Lezenswaardig en verademend tussen alle hysterica van gisteren van Radio, TV, Internet en andere kranten.


The King of Pop
26-06-2009 11:36 | Hoofdredactioneel commentaar

Vrijdag kon niemand eromheen: the King of Pop, Michael Jackson, is afgelopen nacht overleden. Jackson was een van de succesvolste popzangers van de afgelopen decennia, en ook een van de meest bizarre voor wat betreft zijn persoonlijke leven.

Wie in de jaren 70 van de vorige eeuw Michael Jackson zei, zag een Amerikaans negerjongetje met krulhaar en brede neus voor zich die met zijn vier broers als de Jackson Five hit na hit scoorde.

Het succes van de groep bleek slechts het steigerwerk voor de carrière van de kleine Michael als solozanger. Maar al snel werd aan hem zichtbaar hoe de Amerikaanse showbizz- en popcultuur haar eigen monsters baart. De keerzijde van zijn succes als zanger was namelijk een steeds extremere levensstijl. Zo liet Jackson zijn gezicht verbouwen en werd hij van een zwarte negerjongen een blanke. De fysieke metamorfose resulteerde uiteindelijk in een spookachtig wit gezichtsmasker dat symbool stond voor het bizarre gedrag van het popidool in de persoonlijke sfeer. Jackson bleef tot aan zijn dood een kind, vereenzaamd en totaal de weg kwijt.

Dit tragische leven met de dood als gevolg staat echter niet op zichzelf, en dat is reden genoeg om aandacht aan Jackson te besteden. Idolen als Marilyn Monroe en Elvis Presley gingen hem op die weg voor. Want of ze nu filmster, rock- of popzanger waren, ze vertolkten een onmogelijke en daarom onmenselijke cultuur. Het is de cultuur van wat de massa in muziek en film wil zien, horen en beleven: het tot in het extreme uitvergroten van sensuele en seksuele emotie, van extase en van gevoelens van ongebreidelde vrijheid.

In die zin leidde Jackson een bizar dubbelleven dat stijf stond van de paradoxen. Zo kon die boodschap van vrijheid en extase slechts met behulp van een strak geplande toerneeagenda van de King of Pop zelf de wereld bereiken. Zijn gesuggereerde vrije leven op het podium was in werkelijkheid flinterdun, zorgvuldig in stand gehouden door managers van platenmaatschappijen en door al die andere mannen en vrouwen die graag van zijn succes profiteerden. De boodschap van Jackson, verpakt in strak ingestudeerde danspasjes en gebracht in de hitserige sfeer van zijn muziek, was een zich eindeloos herhalend kunstje. Een wereld van bordkarton, met daarachter een artiest die van hot naar her rende, volledig ingesnoerd door de idoolstatus die hij had bereikt. De leugen van zijn publieke boodschap openbaarde zich steeds heftiger in zijn privéleven, dat een aaneenrijging was van mislukte huwelijken, falend vaderschap en geestelijke desoriëntatie.
Het kwalijke is dat deze leugenachtige, want in scène gezette, podiumcultuur van erotiek, seks, eeuwige jeugd en onbegrensde vrijheid niet alleen onder artiesten haar monsters baart, maar ook onder hun fans. Het is een cultuur die haaks staat op een duurzaam en waardig leven, waarin wel sprake is van echt geluk en oprechte liefde en trouw. Maar die cultuur bleef niet geïsoleerd in concertzalen en achter dranghekken opgesloten. Ze is als het ware al dansend doorgedrongen tot de zolderkamertjes van Nederlandse jongeren, en tot de huiskamers van hun oudere geestverwanten.

En dat moet vooral zo blijven, zullen Jacksons platenmanagers vinden. En daarom zullen ze er niet om rouwen als de miljoenen fans straks zijn graf tot bedevaartsoord zullen maken, en de stenen zerk op zijn graf –sprake van de onverbiddelijke dood– zullen omvormen tot een bordkartonnen exemplaar, waaromheen ze hun leven lang kunnen blijven dansen en zingen.

Want de ”show must go on”, ook na Jacksons dood. Dat vinden de eigenaren van zijn platenlabels. En dat dicteert de cultuur die Jackson in de harten en hoofden van zijn fans heeft achtergelaten.

Enorme bende die zich toch gunstig onderscheidt ( Jan van Klinken 3)

En hier weer de column van Jan van Klinken van deze week.
Een nadenkertje over ontwikkelingshulp


Even een raadsel: Wat krijg je als je op een zo klein mogelijk oppervlak zo veel mogelijk Chinezen bij elkaar propt, zo veel mogelijk dubbeldeksstadsbussen loslaat, zo veel mogelijk schepen laat aanmeren, zo veel mogelijk containers op elkaar stapelt en zo veel mogelijk uitlaatgassen met de buitenlucht mengt? Het antwoord: Hongkong.

De stad is één groot mierennest waarin iedereen op wonderbaarlijke wijze zijn weg weet te vinden. Ik was er op doorreis, dus kort, maar lang genoeg om me grotelijks te verbazen. Dat had er vooral mee te maken dat mijn hotel zich in Mong Kok bevond, een volkswijk waar je niet snel raakt uitgekeken.

Wat ik het gekst vond, waren de talrijke mondkapjes. Alsof de inwoners van deze wereldstad plotseling in groot gevaar zijn en verder nauwelijks een besmettingsrisico lopen.

In Kenia heb ik wel eens meegemaakt dat de slager net een verse koeienkop buitenzette om te laten uitdruipen in de tropenzon en in Caïro heb ik wel eens achter een brommer aangereden met een karkas als duopassagier, maar in Hongkong spannen ze als het om schennis van de hygiëne gaat de kroon. Slagers die bij +25 graden de hele dag hun voorraad vlees en vleeswaren in de buitenlucht uitstallen. Poeliers die –waar je bij staat– kaalgeplukte eenden met kop en al in de frietpan stoppen.

De man van de viskraam die de verse kabeljauw ter plekke met zijn hakmes onthoofdt terwijl andere vissen in een pan met groezelig water naar hun laatste adem happen en een meter verderop grote kikkers met z’n allen gezellig boven op elkaar op een koper wachten – dat tart het voorgaande. Wat zou je dan tobben met een mondkapje? Blijkbaar is het erger om slachtoffer te worden van de Mexicaanse griep dan van de salmonellabacterie of een andere griezel.

Vanwege het korte verblijf was de keuze gevallen op een lowbudget­hotel. Op de temperatuur na was alles er inderdaad low: de prijs, de hygiëne, de hoeveelheid ruimte en het comfort. In de vroegere Sovjet-Unie had ik wel eens in een hok geslapen waar iemand per ongeluk ”hotel” op had gespijkerd, maar deze accommodatie kon er zeker mee wedijveren. Het koddigst was nog wel de wastafel. In plek van die aan de muur te bevestigen hadden ze die maar op een wankele houten stellage gemonteerd, waardoor het een hele kunst was om de kraan aan te zetten zonder dat je meteen de waterleiding een halve meter verboog.

Maar dat moet de hoteleigenaar worden nagegeven: de airco had de kamer razendsnel op een draaglijke temperatuur en alles was verder prima geregeld. Wellicht is het symbolisch voor Hongkong als oord van tegenstellingen. Pal voor de stoffige winkeltjes en smoezelige eetgelegenheden staat een vette Mercedes of een fonkelnieuwe SUV. En wat zeker niet ongenoemd mag blijven, is de luchthaven. Alles even gelikt en even strak. Je kunt er van de vloer eten en dan ook nog zonder dat het zweet van je lijf druipt want de immense en futuristische terminals zijn aangenaam aircogekoeld. Nog zoiets wonderlijks: naast grauwe, bruin uitgeslagen, half vervallen betonkolossen staan kantoorgebouwen van dertig verdiepingen met oogverblindend spiegelglas.

Hongkong geldt een beetje als het vlaggenschip van Azië. Het heeft zich razendsnel ontwikkeld tot een stad die wereldwijd kan meedoen. Weliswaar heeft lang niet iedereen het tempo kunnen bijhouden, maar zolang het aan de top regent, wordt het beneden vanzelf ook een keer nat. Op sommige terreinen loopt Hongkong zelfs voor. De OV-chipkaart bijvoorbeeld kennen ze er al meer dan tien jaar.

Hongkong is nooit aangemerkt als een ontwikkelingsgebied dat speciale hulp nodig had. Dat geldt wel voor meer landen in Azië. Vietnam en China worden ook vaak in dit verband genoemd. Ze ontwikkelen zich in duizelingwekkend tempo zonder dat er miljarden aan hulpgelden naartoe zijn gegaan.

Zelf heb ik al heel lang iets met Afrika. Wat ik altijd heb bewonderd, is de blijmoedigheid waarmee de bevolking zich door het leven slaat. De toestand kan niet zo beroerd zijn en de armoede niet zo groot of Afrikanen blijven alles van de zonnige kant zien. Daar kunnen we met z’n allen nog veel van leren.

En dan die vindingrijkheid. Van een door ons weggegooide naaimachine maken ze met draadjes en elastiekjes weer een werkend geval en een auto kan nog zo ver heen zijn maar rijden zal hij.
Tegelijk is Afrika een tragisch continent. Er zijn karrenvrachten aan hulpgelden heen gegaan en nog steeds zijn er zo weinig tekenen van hopen. Eerder nog zie je landen waar het een tijdje wat beter ging, opeens weer ver terugzakken. Kenia is in dit verkeerde rijtje een goed voorbeeld. Het was bezig aan een economische opmars, de alles verziekende corruptie leek eindelijk te worden aangepakt en dan duwen bloedige etnische onlusten het land zo maar weer terug richting af. En wie kan de ontwikkelingen in Zuid-Afrika met droge ogen aanzien? De hoop die er was, is de bodem ingeslagen en niemand weet of het ooit nog goed komt.

Het is misschien niet eerlijk om Afrika en Azië naast elkaar te zetten, laat staan tegen elkaar uit te spelen. Maar het valt niet te ontkennen dat Azië zich in gunstige zin onderscheidt. Niet overal en ook niet overal in dezelfde mate, maar de ontwikkelingen zijn veel bemoedigender dan in dat andere continent. Zeker, het was in Hongkong hier en daar een enorme bende. Maar in die chaos zit structuur en de dingen die goed geregeld moeten zijn, zijn dat ook. Ik kan er helemaal naast zitten, maar in mijn beleving is dat het verschil met Afrika. Bedenk daarbij dat Hongkong beschikt over een uiterst moderne diepzeehaven en een zo mogelijk nog modernere luchthaven. Kom daar eens om in Mombassa of Lagos.

De laatste tijd is er veel te doen over de westerse ontwikkelingshulp die zo weinig heeft uitgehaald en mogelijk zelfs averechts heeft gewerkt. Het is een wat academische discussie omdat we nooit zullen weten of Afrika er zonder die hulp misschien nog veel slechter aan toe zou zijn geweest. Maar de onderlinge verschillen geven wel te denken.

26 juni 2009 Jan van Klinken

23 juni 2009

De CU en de Islam


Op de dag dat de CU en de SGP kenbaar hebben gemaakt dat ze in het Europees Parlement niet meer samen verder op weg gaan zat ik s'avonds in Rotterdam bij de eerste avond van de Christenunie-Islam-tour.
Na deze avond vroeg ik me nog sterker af wat de CU in Europa bij de Conservatieven gaat doen. Als er een partij bij zou moeten aansluiten is dat de SGP en niet de CU. De reden daarvan is in 2006 al goed omschreven door Michiel Visser in dit artikel uit 2006.

Terug naar Café de Unie in het centrum van Rotterdam. Een volle zaal met jongeren en ouderen, blanken en zwarten, christenen en (ex-)moslims. Op het podium 8 trendy barkrukken waarop het volgende bonte gezelschap zat.

Gert-Jan Segers (directeur WI)
Eimert van Middelkoop (minister van Defensie)
Cynthia Ortega (Tweede Kamerlid)
Marten de Vries (predikant Gereformeerde Kerk Vrijgemaakt)
Fatima Elatik (voorzitter stadsdeel Amsterdam-Zeeburg)
Bart-Jan Spruyt (publicist)
Remco Oosterhoff (raadslid Rotterdam)
Tural Koç (Islamitische Universiteit Rotterdam)

Alhoewel, zo bont gekleurd was dit gezelschap in hun visie niet.
Gert Jan Segers deelde de avond in 2 delen. Het eerste gedeelte ging over de problemen en het tweede gedeelte van de avond over de oplossingen.

Dat klink simpel, nietwaar? Het probleem benoemen en dan samen een oplossing verzinnen.

Het probleem wat Segers schetste kwam op mij meer over als het probleem van de autochtone ( christelijke) burger zelf dan dat de immigranten (moslims) het probleem veroorzaken. Ja dit ligt gevoelig dat weet ik, maar wordt niet door Segers als zodanig onderkend.
Special guest,onze minister van Defensie, Eimert van Middelkoop gaf de aftrap. Hij refereerde aan het Rotterdam van weleer, vond de avond van de verschijning van Fitna fantastisch ( vooral al die turken en Marokkanen die s'ávonds op TV verschenen met de boodschap dat dit moest kunnen) en zei dat hij van zijn onderbuikgevoelens af was geraakt. Onderbuikgevoelens waarvoor hij moeite heeft moeten doen om ze kwijt te raken. We moeten ( hij zei niet eens "helaas") accepteren dat Rotterdam en dus ook dit land niet meer het land is van de films van
Bert Haanstra.

Van het hele gezelschap was het (helaas dan maar weer), alleen Bart Jan Spruyt die probeerde iedereen weer naar de realiteit te krijgen door ons te zeggen dat de culturele identiteit weg is uit Nederland. Drie redenen noemde hij om de zaal, maar niet minder zijn medegasten te overtuigen dat er wel een probleem is met veel moslims. 1. Ze voeren nog steeds de lijstjes aan van werkeloosheid, taalachterstanden, criminaliteit en onderwijsachterstand. 2. We hebben nog steeds met religieus geweld te maken. 3. AIVD signaleert nog steeds een toename aan salafisme in NL.
Hoe kunnen we vrede stichten als deze problemen er nog steeds zijn?

Volgens Tural van de Islamitische universiteit (die gelukkig nog steeds niet erkend is als academische opleiding) is de bron van het probleem onwetendheid aan beide kanten. Hij vergeleek heel subtiel Nederland met het Mekka en Medina als pelgrimsoord. Het samenkomen van moslims en de daarbij behorende zaken van het zoeken naar ontmoeting? Sorry maar aan deze vergelijking kon ik geen touw vastknopen. Wellicht andere bezoekers van deze avond wel?

Dominee De Vries, de dominee van de dialoog, die trots is op zijn goede contacten met de moslims in de buurt (niks mis mee, zeg ik dan), is winnaar van de naïviteitbokaal op deze avond. Om niet in herhaling te vallen verwijs ik naar het verslag van Sven Albachvens op DDS.

Nog kort iets over de oplossingen. Doordat de debatleider én Gert Jan Segers discussie over theologische aspecten van de Islam in de kiem wilden smoren werd er helaas niet gesproken over de abjecte kanten van de Islamitische ideologie. De Christelijk-Joodse klassieke cultuur superieur stellen als zijnde pijler onder onze identiteit is iets waar de Christenunie geen boodschap aan heeft. Persoonlijk geloven ze allen in Jezus en Heiland hun verlosser, maar de Islam als kwaad noemen in onze samenleving? Nee, dat niet.
Vrijheid van Godsdienst staat voor hun als het gelijkheiddenken van godsdiensten en ideologieën.

Van Middelkoop noemde 3 aspecten waarin volgens hem de oplossingen liggen.
1. Aanvaarding van pluriformiteit
2. Opkomen voor het respect van godsdienst als spiritueel element in de samenleving. (welke godsdienst, christendom of islam is dus om het even)
3. Anders omgaan met de vrijheid van meningsuiting. Niet verbreden dus, aldus onze minister.

De Minister neemt graag een tussenpositie in in het Islamdebat (politiek correcter kan het natuurlijk niet). Hij wil bruggenbouwer zijn.

Het meest aansprekende voor mij deze avond was de opmerking van een tot het Christendom bekeerde Koerd. Hij was met enkele lotgenoten naar deze avond gekomen en vroeg de aandacht voor het feit dat hij dagelijks met zijn gezin in Rotterdam bloot staat aan bedreigingen, intimidaties en pesterijen. Zijn vrouw heeft onder moeten duiken etc. Een duidelijkere hint had de CU deze avond niet kunnen krijgen. De reacties waren helaas lauw. Dit mocht niet gebeuren en dit kon toch niet.... Dat waren echter geen antwoorden waar deze mensen op zaten te wachten.
Na afloop van de avond kwamen deze Koerden Spruyt nog de hand schudden en hem bedanken voor zijn realisme en bijdrage in het debat.

En Spruyt? Die komt nog steeds opdraven op dit soort avondjes als roepende in de woestijn en om wat oude vrienden als Eimert te ontmoeten. Sommige oude vrienden van hem zijn echter wat opgeschoven in hun visie en zijn van hun "onderbuik gevoelens" af. Spruyt is die (gelukkig) nog niet kwijt.....

Maar goed, het was een avond waarop je weer eens met de neus op de Islamifeiten van de christelijksocialen werd gedrukt. Dit is geen verwijt maar een constatering. Een constatering van grote naïviteit en cultuurrelativisme die ik ook opmaak uit een kort gesprekje dat ik in de pauze met een afgevaardigde van de jeugdbond van de Gereformeerde Gemeenten had. Met moslims kan je wel samenwerking zoeken tegen de verloedering van de maatschappij. . "Ze zijn toch ook tegen bloot op straat?" Oh ja, de jeugdbond gaat ook studie maken van het Midden Oosten en gaat zoeken naar een manier om de dialoog aan te gaan met de Moslims. Beste meneer Proos en collega's, maak studie van de Islam ( vraag Hans Jansen een keer op de koffie),ga evangeliseren, breng de boodschap van Jezus Christus en die gekruisigd maar zoek geen bondgenoot in je eigen bond. Of het moeten de christelijke Koerden van gisteravond zijn.

Deze avond was ik in prettig gezelschap van conservatieve vrienden Dirk Jan Nijssink en
Carel Kauffmann die ook een mooi verslag heeft geschreven over gisteravond.

Luister ook naar een EO-reportage van deze avond in het programma "Dit is de Dag" vanaf 1:14

*door tijdgebrek is deze blog zeer rap opgesteld, excuses voor type-snelheids-foutjes*


*

20 juni 2009

Tempeest van het leven

De wereld om ons heen is vol van herrie. In het verkeer, op bouwplaatsen, in winkelcentra, op verjaardagen, op scholen, in vergaderzalen ja zelfs in de kerken. Soms komt het op mij over als ene grote orkaan van stemmen en muziek. Alles door elkaar heen klinkt het als een grote potpourri van geluiden. Wie stilte wil hebben of voelen zal naar een stukje afgelegen platteland, de grote stille heide of naar de Sahara moeten gaan. De afgelopen decennia heeft het rijk vele stiltegebieden aangewezen. Gelukkig hebben ze er bordjes neergezet zodat je weet wanneer je het stiltegebied binnentreedt en wanneer je het gebied verlaat.

De vraag is echter wie er nog behoefte heeft aan rust. De meeste rust die ikzelf wil beleven is onderuitgezakt in een gezellige stille kamer met een stevig boek of essay op schoot. Hoe kan je stilte ervaren in een commerciële baan en met een gezin van 4 kinderen? Oké, je kan echte rustmomenten inplannen. Momenten, waarin je niet praat maar ook niet leest, en misschien zelfs niet denkt (?). In het laatste geval zal je slapen…de slaap van een onrustige..
Helaas heb ik die behoefte aan echte stilte zo weinig.
“Onrustig is het hart totdat het rust vind in God”, schreef Augustinus in zijn beroemde Confessions. Alleen die woorden zijn al het overdenken in stilte waard.

Toch lijkt het tegenwoordig zo te zijn dat als je niet met oortjes van een mp3-speler in je oren over straat fietst je al de stilte beleefd. In ieder geval loopt en fietst 90 % van de jongeren met van die dopjes in hun oren. Ik veronderstel dat deze jongeren niet bepaald naar rustgevende muziek luisteren om zich te distantiëren van alle geluiden om zich heen. De beats die mij van een afstand van enkele meters bereiken getuigen niet van een deuntje van Vivaldi of Beethoven. De jeugd, ja zelfs 90 % van de refo-jeugd, getuige een onderzoek van het RD, luistert bewust naar de herriezender 538. Volgens een refo-meisje werk je er zelfs harder door.

Plato maakte al onderscheid tussen Apollinische en Dionysische muziek. Waarbij de Apollinische toch wel zijn uitgesproken voorkeur had. Appollinische klanken waren de “verstandige” klanken van o.a. snaarinstrumenten. Dionysische klanken waren de klanken van slag- en blaasinstrumenten die de mensen in verroering moesten brengen. Dit laatste was in de Griekse tijd negatief bedoeld. Kinderen moesten al vroeg met muziek bekend worden gemaakt. Volgens Plato moesten kinderen leren zichzelf te begeleiden bij zang: de snaarinstrumenten waren daarvoor dus uitermate geschikt, want met een snaarinstrument konden ze tegelijkertijd zingen en spelen.
Dit laatste valt nog niet mee voor mijn oudste dochter want die heeft voor een blaasinstrument ( dwarsfluit) gekozen i.p.v. een snaarinstrument.
Muziek wil ik echter niet naar Plato’s Apollinische en Dionysische soort verdelen maar meer in Klassiek en Populair. Uiteindelijk wel met hetzelfde doel als Plato. Kinderen kennis laten maken met “schone”muziek.
Zie voor dit onderwerp verder de blog orde in de ziel.

Terug naar de wanorde.

De wereld is op drift hoorde ik onlangs een predikant zeggen. En ik denk dat hij gelijk heeft.
Misschien ben ik te pessimistisch en ga ik nu chargeren. Maar de jeugd leest niet meer, wil herrie aan de kop hebben, zoekt ruzie met hun ouders die samen ook altijd ruzie zoeken of niet thuis zijn, brallen het weekend en hun vakanties door in herrietenten…. Zucht…

Kinderen die opgevoed worden door ouders die jong waren in de woelige 60-er jaren hebben veelal geen goed voorbeeld meegekregen.
Ach ja….. “Wij zijn ook een tijdje wild en onbezonnen geweest”, hoorde ik ongeveer 2 jaar geleden een D66- raadslid tegen mij zeggen. Alsof hij wilde zeggen.. “met mij is het ook nog goed gekomen”…. Dat laatste betwijfel ik sterk, de maatschappijvisie van de gemiddelde D66-er aanschouwend en beluisterend.
De jeugd van tegenwoordig lijkt mij nog meer “born to be wild” dan in 1968. Een moeder had onlangs de schrik in de benen toen ze over de schouder van haar 13-jarige dochter meekeek op de hyves-pagina van die dochter. Wellicht is deze moeder naïef over het gedrag van haar lieverd of naïef t.o.v. de wereld om haar heen. Maar het is wel tekenend voor de tijd van nu. Meisjes die zich zo bloot mogelijk moeten presenteren en de hardste house als hun favorit music hebben verkozen.
In het Katholiek Nieuwsblad van deze week is een verslag te lezen van de EO- jongerendag van vorige week. Een katholiek meisje ( Anne) die aanwezig was op dit christelijke popfestival concludeerde dat er zo weinig stilte momenten waren. “Na een rustig moment beginnen de mensen meteen te klappen. Eigenlijk vind ik dat de sfeer verpest wordt doordat er meteen weer geluid is“, aldus Anne.
Naïef? Of was ze werkelijk op zoek naar rust op deze dag vol muziek en opwekking?
Het moet de mensen bij de EO maar eens aan het denken zetten. Katholieken ervaren nog de mystiek van de stilte in de kerk. De gereformeerde kerken hebben herrie in hun tabernakel gehaald en ze zijn nog harder leeggelopen dan voorheen. Nee, als jongeren muziek willen hebben dan niet kleinschalig in het plaatselijke kerkje om de hoek. Maar met z’n allen in een stadion met beats, flitsen en gillende meiden.
De kerken in bevindelijk gereformeerde kringen hebben naast de katholieken nog de meeste stilte behouden. (stil) Gebed, een Psalm, Orgelspel, een Preek. Onlangs sprak een hersteld hervormde dominee zijn gemeente toe met de vraag of zij voor aanvang van de dienst in Gods huis niet zoveel herrie wilde maken. Het werd hem hoogst kwalijk genomen. Je mag toch wel even met je vriend in de bank voor je praten? Of het laatste nieuws met je achterbuurvrouw hardop bespreken?
Toch had deze dominee het bij het rechte eind. In de kerk ben je, behalve als je zingen moet, gewoon stil.

Naar de kerk ga je om te luisteren en te overdenken.

Als rustpunt in een week en wereld vol tempeesten.

18 juni 2009

humor

Van een collega die wekelijks Veronica magazine op de mat krijgt, (nee, hij is niet bepaald een conservatief) kreeg ik vanmorgen onderstaande cartoon in mijn handen gedrukt.

Soms is zelfreflecterende humor ook leuk.

Met excuses aan de vrouwen....



16 juni 2009

Hoe verder na het laatste snooze-signaal?

Dat is de vraag die ik me stel nu we de Europse verkiezingen al weer 2 weken achter ons hebben liggen. De buit is verdeeld. En de partijen zijn druk geweest om de uitslagen te analyseren en bezinnen zich over de eventuele consequenties. En dommelen ze nu weer in een winterslaap tot ná de volgende verkiezingen?

'k Wil nu even stil staan bij de reacties uit de SGP-hoek op het bericht dat zo'n 10 % van hun kiezers deze keer voor Wilders ( of wellicht zelfs theoloog en conservatief Lucas Hartong) hebben gekozen.
Zelf hebben we namelijk ook voor de keuze gestaan PVV óf SGP ( zie hier en hier)

Het is uiteindelijk de onvoorwaardelijke sympathie voor Bas Belder geweest en het weinige geloof wat ik in de PVV heb (en er ook niet in vind, op Lucas na) die mijn stem naar de lijst CU/SGP heeft doen gaan.

Er zijn toch vele anderen geweest die hun potloodje bij het PVV vakje hebben gebruikt. En dan ook niet zonder reden. De SGP-ers zijn echter niet zo benauwd van deze wending van het electoraat. Tweede kamerlid Kees van der Staaij weet vol trots op zijn blog te vermelden dat er maar weinig SGP-ers aan het onderzoek hebben meegedaan en dat zijn partij de grootste kiezerstrouw (90%) heeft.
Misschien hebben er wel veel newborn PVV-ers meegedaan die vroeger SGP hebben gestemd. Tja, zit het glas half vol of is het half leeg. 't Is maar hoe je het bekijkt. Kees kan zijn ontrouwe kiezers wel goed lokaliseren meent hij want zwevende kiezers bij andere partijen gaan naar allerlei partijen en zijn spijbelaars zitten allemaal bij de PVV. Dat zou ik wel eens beter willen analyseren als ik Kees was. Want ik ken persoonlijk toch ook wel (voormalige) SGP jongeren die hun stem naar de CDA hebben laten gaan. Ook de huidige CDJA is een aantrekkelijke club voor jonge SGP-ers. Het slotakkoord van Van der Staaij's blog is dan wel door hemzelf benoemde "stevige taal"; hierover gingen de verkiezingen op 4 juni helaas niet .....

Nu heb ik begrepen dat deze mensen van stevige taal houden, dus laat ik een poging doen: Wie een bijbelse koers wil volgen, kan beslist niet heulen met een onversneden seculier-liberale partij als de PVV die de winkels op zondag open wil hebben, geen moeite heeft met commercieel draagmoederschap, en in de Kamer een motie indient om militairen toe te staan in uniform naar de Gay-parade te gaan!

Bovengenoemde punten van de PVV heb ik hier ook eerder bekritiseerd. Genoemde zaken doen voor menig christen dan ook de PVVdeur dicht. Voor de SGP is dit wel gelukkig denk ik anders zou er wel eens een groter deel van het christelijk electoraat naar de PVV zijn kunnen gegaan. De SGP is er niet alleen mee klaar om de PVV op deze punten (terecht)aan te vallen. De SGP zal zelf met een helder en eigen geluid moeten komen. Daar zitten kiezers (en niet alleen op Urk) op te wachten.

Ook de eigen reformatoriche cultuur-socioloog (daar is er maar één van geloof ik) Dr. Chris Janse doet een poging e.e.a. te verklaren in zowel het ND als in een uitzending van Netwerk. Hij heeft een punt als hij zegt dat het geluid van de SGP door de "minder-anti europese opstelling van de CU" slechter over is gekomen. De SGP heeft CU-water bij de wijn moeten doen als het ging om de formulering van het Turkije standpunt. Dat is jammer. Niemand kan dit inhoudelijker en beter vertolken dan Bas Belder. We hebben het (bijna)niet gehoord...om wille van het geregistreerd partnerschap Van Dalen-Belder.

vrijheid van onderwijs
Wel slaat Janse de plank volledig mis als hij Bas vd Vlies oproept naar Urk te gaan om een partijbijeenkomst te houden en de Urker kiezer "inzichtelijk te maken wat de opstelling van de PVV is op een aantal voor de achterban zeer gevoelige zaken, zoals de vrijheid van onderwijs. De SGP moet niet te lief zijn, als het gaat om de PVV. De kiezer moet goed bedenken in welk kamp hij terechtkomt, als hij op Wilders stemt.''.
Laat nu op het gebied van de vrijheid van onderwijs de PVV een fantastische visie hebben gevormd en verwoord in hun verkiezingsprogramma. Namelijk handhaving van artikel 23 van de Grondwet (vrijheid van onderwijs), maar moratorium van 5 jaar op nieuwe islamitische scholen. Dat is nu juist een regel die velen uit de SGP-achterban inclusief de "mannen in het spoor" wel zal vallen.
Naast vele anderen bezondigd Janse zich nu ook aan (deels) valse berichtgeving over standpunten van de PVV.

Ook een serieuze reactie op de uitslag kwam afgelopen zaterdag van drs. Jan Schippers directeur van het WI van de SGP. In zijn column SGP ≠ PVV pleit hij zelfs voor "best wat conservatimse" in de partij. Graag hoor ik van hem op welke punten hij dit graag ziet.
Al kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Wilders het met Jan eens is als laatstgenoemde zegt :Verder heeft Nederland een traditie van gastvrijheid. Dat is van belang met het oog op christelijke asielzoekers uit Afrika of (islamitische landen in) Azië, zodat zij in Nederland een veilig toevluchtsoord kunnen vinden. Wilders heeft juist moeite met moslims die christenen vervolgen. ook de CDA en zelfs de VVD komen op voor de vervolgde christenen.

Dat er vanuit de brede christelijke hoek sympathie voor de PVV is bewijzen ook comments op deze website

Dat de PVV niet helemaal raad weet met de 22% van zijn christelijke stemmers en/of medewerkers is ook wel op te merken uit de redactionele toevoeging onder het interview met PVV Tweede kamerlid Raymond van Roon in het RD van afgelopen vrijdag. Mag hij zijn mening over de 10 geboden niet publiceren van Ome Geert? Of past deze toevoeging in de RD-strategie? Wie zou daar antwoord op kunnen geven dan behalve de PVV zelf. Misschien in de persoon van onze christelijke conservatief Lucas Hartong?

Afin, meest benieuwd ben ik naar een inhoudelijke en serieuze reactie de komende maanden/jaren van de SGP. Die kunnen toch niet schouderophalend dit alles langs zich heen laten gaan?

Spruyt noemde in zijn column in Elsevier deze week de PVV de 2e grootste christelijke partij van het land. Gelet op het grote aantal CDA-ers én SGP-ers die naar de PVV zijn gegaan.
De verkiezingen zouden een wake-up call voor de christelijke partijen moeten zijn volgens Spruyt.

Mijns inziens drukken deze partijen echter elke keer als de wekker afgaat op de snooze-toets. Sommige wekkers met snooze-functie gaan echter met een steeds kortere interval af. Mijn ervaring is dat je dan toch echt wel een keer uit bed moet stappen om na een stevig ontbijt full power aan het werk te gaan.
Zou het ooit gaan gebeuren?

”otegentak’ers”( Jan van Klinken 2)

Het vertekende beeld van ”otegentak’ers”

De oude man bij wie ik eens in Amsterdam op bezoek was, keek me op zeker moment doordringend aan en vroeg: „Dus jij bent een otegentak’er?” Otegentak’er? Nooit van gehoord. Hij gniffelde en zei: „Ongeschikt tot enig goed en neigingen tot alle kwaad.” De man bleek in gereformeerde kringen te zijn opgevoed maar hij vond het een deprimerende wereld vanwege dat ”otegentak”.

Als we godsdienstpsychologe Joke van Saane van de Vrije Universiteit moeten geloven, kan het kloppen dat de Amsterdammer gebukt ging onder de last van zijn religieuze opvoeding. Zij analyseerde de gegevens van de website waarop bezoekers hun C-factor kunnen laten vaststellen en constateerde dat ”rascalvinisten”, dat wil zeggen mensen met een score boven de zeventig, nogal tobberig zijn.

De factor C (van Calvijn) wordt op de website gemeten aan de hand van vragen die betrekking hebben op de wijze waarop iemand in het leven staat. Ben je plichtsgetrouw? Ga je eerlijk met anderen om? Sta je jezelf toe om van luxe te genieten? En hoe denk je over zonde en schuld? Hoe hoger je C-factor, hoe meer ”negatieve emoties”, ontdekte Van Saane. Strenge gelovigen voelen vaak schaamte, schuld, verlegenheid en wroeging. Ze kennen minder verwondering en ontroering.

Van Saane is niet de eerste wetenschapper die dit beweert. In de jaren tachtig publiceerde de Zeeuwse psychiater J. D. van Scheyen enkele artikelen waarin hij nog een stapje verder ging. De calvinistische leer zou zulke negatieve emoties veroorzaken dat depressiviteit het gevolg daarvan kan zijn. Aan de hand van cijfers meende hij te kunnen aantonen dat calvinisten, met name bevindelijk gereformeerden, vaker aan deze ziekte lijden dan andere mensen. Hij ging daarin zo ver dat hij de ”nadere reformatorische levenshouding” een risico voor de geestelijke volksgezondheid noemde!

Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik wel eens kerkdiensten heb bijgewoond waarin de boodschap van het Evangelie onder zo veel mitsen en maren werd bedolven, dat ik het niet raar zou vinden als onder de kerkgangers een chronische neerslachtigheid zou heersen. Toch is dat niet zo. Ik verkeer mijn hele leven in bevindelijk gereformeerde kringen en heb familie, kennissen en vrienden van alle mogelijke richtingen maar ik kan niet zeggen dat het in de rechterflank somberheid troef is. Allerminst.

Dat de gereformeerde leer niet depressief maakt, wordt bevestigd door gedegen wetenschappelijk onderzoek. Psychiater Arie Jan de Lely van Eleos deed met drie collega’s een vergelijkende studie onder bevindelijk gereformeerden en niet-gelovigen. De uitkomsten, gepubliceerd in het Tijdschrift voor Psychiatrie, komen erop neer dat gereformeerden niet depressiever zijn dan niet-gelovigen. Wel zijn ze volgens de onderzoekers anders depressief. Ze klagen minder en gaan door met werken en leven. Ze uiten hun klachten meer ingehouden, minder heftig.

In een interview in Trouw van vorige week onthulde De Lely dat hij zelf een bevindelijk gereformeerde uit de ”zwartekousenkerk” is met een C-factor van 53. Dat is minder dan het gemiddelde. Anders gezegd: je hebt net als bij niet-gelovigen onder de bevindelijken vogels van diverse pluimage. De een is uiterst punctueel en neemt het leven bloedserieus, de ander kan relativeren en blijft onder alle omstandigheden optimistisch. De Lely vertelde er nog bij dat hij in de gereformeerde instelling (Eleos) waar hij werkt, „heel vrolijke collega’s” heeft.

Zelf kwam ik in mijn jeugd over de vloer bij een predikantengezin waar bijna altijd een opgewekte sfeer heerste. Vader was onmiskenbaar een man met humor. Ik weet nog dat hij het in een preek had over de gevallen engelen en per ongeluk zijn psalmboek van de kansel stootte. „Kijk, die valt ook al”, merkte hij droogjes op. Het ontglipte hem waarschijnlijk voordat hij er erg in had.

Indertijd werkte in het psychiatrisch ziekenhuis instelling Dennenoord in Zuidlaren de zenuwarts H. Prins, behorend tot de reformatorische gezindte, die naar aanleiding van de publicaties van Van Scheyen in deze krant uitlegde waar de beeldvorming over onze kring vandaan komt. Hij wees erop dat ieder mens zijn overgevoeligheden heeft. De een is druk in de weer met zijn geld, de ander met zijn gezondheid en een derde met zijn toekomst. Mensen die tobben over geld, ontwikkelen bij depressiviteit gemakkelijk een armoedewaan. Gezondheidsmaniakken zullen zich bij depressiviteit inbeelden dat ze ernstig ziek zijn. En mensen die altijd spoken in het bos, zitten snel in over hun toekomst. Als zich dat mengt met religie, heb je zomaar een godsdienstwaan. Mensen geloven dan bijvoorbeeld dat ze voor eeuwig verloren zijn en dat er geen hoop meer is. „Die waanideeën zijn slechts een onderdeel van het ziektebeeld en zeggen helemaal niets over de ziekte zelf”, aldus Prins. Het is dus niet andersom. Met andere woorden: je wordt niet depressief omdat je erg over geld inzit en je wordt het ook niet omdat je hypercalvinistisch bent. Depressiviteit is namelijk een ziekte, die zelfs een biologische oorzaak kan hebben. Als de stofwisseling in onze hersenen niet goed functioneert, kan dat ingrijpende gevolgen hebben. Onze hersenen maken een stofje aan dat grote invloed heeft op onze stemming. Bij sommige mensen wordt daarvan te weinig aangemaakt en zij moeten voor een correctie zorgen. Daar zijn pillen voor die we anti­depressiva noemen.

Het misverstand over de sombere refo’s wordt waarschijnlijk nog eens versterkt omdat wij mensen gemakkelijk gewenst gedrag vertonen. Volgens mij is dat wat Joke van Saane in de antwoorden heeft aangetroffen: respons conform het boekje. In dat geval is sprake van niet meer dan een oppervlakkige indruk. Het zou me niet verbazen want iemands inborst is nu eenmaal lastig te meten.

Dat geldt overigens niet alleen voor refo’s. Veel mensen zijn er sterk in om de van hen verwachte rol te spelen. Ik meen dat het prof. G. Wisse was die wel eens het verhaal vertelde van de cabaretier die een psychiater consulteerde. Hij leed aan neerslachtigheid. De arts meende een goed advies te hebben. „Je moet vanavond maar eens je zinnen verzetten. Er treedt hier in de buurt een cabaretier op.” Waarop de man zei: „Weet u wie die cabaretier is? Dat ben ik...”


Jan van Klinken 12 juni 2009

11 juni 2009

Beste Jacques,

bericht


Gouda, 11 juni 2009

Beste Jacques,

Ingewijden wisten het al langer, maar vandaag is het dan officieel wereldkundig gemaakt;
Jij wordt 1 september de nieuwe voorzitter van de SGPJ.
Gefeliciteerd! Het is mooi om te horen dat opnieuw een actieve Gouwenaar deze bijzondere plek kan gaan innemen.



We kennen elkaar al weer enige jaren en ik weet me nog goed te herinneren toen we als Goudse SGP-jongeren in november 2004 na de moord op Theo van Gogh een uitnodiging kregen van de Stichting Alouan.
Of de Goudse SGP jongeren deel wilden nemen aan een debat over de onrust in de samenleving tussen de verschillende bevolkingsgroepen. Natuurlijk zeiden we. Op korte termijn hadden we een tiental leden bereid gevonden om de strijd aan te gaan. Want dat was het natuurlijk wel. De Hollandse Taliban ook aan de tafel in het Marokkaanse buurthuis! Als één van de eersten was jij erbij. Het debat over veiligheid, integratie en multiculturaliteit boeide jou. En ik weet zeker dat dit niet alleen voortkwam uit je interesse en opleiding op dat moment. Je bent betrokken en een burger die meer wil doen dan politiek en maatschappij alleen lijdelijk aanschouwen. Na deze boeiende en licht onstuimige debatavond staken we de koppen bij elkaar en vormden we een aparte studiegroep binnen de Goudse SGPJ. Een studiegroep die zich ging bezinnen in het gedachtegoed van de SGP, trainen in het debat met de “andersdenkenden” en zich uitvoerig ging bezinnen in het conservatisme. Want door alle ontwikkelingen bij de Burkestichting en natuurlijk niet te vergeten opkomst van de door vele Goudse SGP-ers bekritiseerde dr. B.J.Spruyt, was conservatief denken een hot-item.

Alle studiegroepen heb je indertijd bijgewoond en een zware steen bijgedragen aan onze meningvorming en presentaties. We waren het niet altijd met elkaar eens maar toch was het conservatief denken je niet vreemd. De laatste studiegroep ben je een actieve voorzitter geweest van de avonden over Groen van Prinsterer.
Je schroomde niet om buiten de eigen partij te denken, het debat te zoeken en je mening te uiten. Ik weet me te herinneren dat de CHU je ook altijd wel aansprak…..
Dat je midden in de samenleving wilt staan en niet alleen actief (en afhankelijk) wil zijn van de refo- clubjes en verenigingen bewees ook je inzet en activiteiten voor de Goudse reddingsbrigade. Leuk om je ook een keer ( ik meen in zomer 2005) op Texel te ontmoeten toen je daar als “lifeguard” actief was.
Met allemaal jongelui en studenten van buiten de achterban was je de hele week op het strand actief en schroomde niet om de zondag de rustdag te laten zijn, naar de kerk te gaan en op de koffie te komen bij ons. Strandwacht Texel moest het een dagje zonder jou doen. Persoonlijk ken ik weinig jonge SGP-ers die op zo’n wijze burgerschap tonen en ook in hun vrije tijd midden in de samenleving willen en kunnen staan.
Ook je huidige functie bij de recherche zal je de dagelijkse praktijk van het avondland doen aanschouwen en bijdragen aan je opinievorming.

Enkele weken geleden was je als deelnemer aanwezig achter de forumtafel op het Gouds jongerendebat over veiligheid. Niet-SGP-er, zelfbenoemde atheïstisch conservatief ( jaja ik weet , die zijn er niet veel) Rutger Schimmel knikte instemmend bij jou inbreng over ouderschap, verantwoordelijkheid.en multiculturaliteit. Het altijd sympathieke PVDA raadslid Mohammed Mohandis zag de problematiek met jongeren in achterstandswijken niet als een cultuurprobleem maar als een onderklassenprobleem. De meningen scheidden zich. Jou kant van de discussie was duidelijkheid. Ook benadrukte je sterk een rol voor de kerken en verenigingen. Een sterke civil society is jou ideaal. En een getuigende en evangeliserende rol voor de kerken.
Je merkt, ik heb er hoop op dat je de “lijn Nijsink –Kloosterman” voort wilt en kunt zetten. Met Dirk Jan Nijsink en Geert Schipaanboord bevind je je in goed gezelschap.

Helaas is de aandacht voor de “kernideeën” een beetje uitgebleven, na de presentatie eind april. Aan jou de taak deze boodschap komend verenigingsseizoen 2009-2010 breed uit te gaan venten.
Nijsink blijft voorlopig op zijn post fluisterde hij me onlangs toe. Zijn standpunten zijn duidelijk, eerlijk en helder, dus dat moet voor jou een aansporing zijn om vanaf het begin een duidelijk en helder christelijk-conservatief geluid te laten horen.
Je weet dat ik vind dat er te veel “allemansvriendjes” binnen de partij rondlopen. Zulke mensen kunnen m.i. ( met alle respect) weinig meer voor de toekomst van de SGP betekenen. Na een kort maar intensief inhoudelijk debat zal de SGP positie moeten kiezen op een paar cruciale punten.. Zoals ik dr. Pinto afgelopen winter hoorde zeggen: Uit de botsingen der meningen ontspringt de waarheid. Neem na je inwerkperiode positie in het interne debat. Dat vragen de jongeren, maar ook ouderen. Pas op dat de intellectuele jongeren niet naar de (rechtse) CDJA gaan en de anderen naar de PVV. Dat kan de SGPJ voorkomen door duidelijke positie te kiezen in het interne debat maar ook in het geluid naar de buitenwereld. Natuurlijk ben je niet zo’n heethoofdje als ondergetekende. Gelukkig niet, zou ik haast willen zeggen. Je uitstraling is open, onschuldig en transparant. Dat zal ongetwijfeld in je voordeel werken. ;-) Maar ga wel recht door zee. Jongeren zijn dat ook waard. Blijf onverminderd staan voor christelijk-bijbels-gefundeerde politiek. Ja! Het Christendom ís superieur aan de islam. Houd je verre van relativisme van Islamisering en multiculturaliteit. Zoek geen samenwerking met moslims. Bestrijd ook de seculieren en liberalen op inhoud en zoek de samenwerking met alle conservatieven in den lande.

Jacques. Blijf vooral jezelf, blijf onderscheidend, en verzand niet te lang in de interne en nutteloze discussies binnen de partij. De SGP heeft een mooiere boodschap voor de wereld dan gedoe over de vrouw en de theocratie. Maar dat hoef ik jou toch niet meer te vertellen.

Veel succes, sterkte en wijsheid.

Hartelijke groet,

Wilco

PS. En vergeet in alle drukte die je krijgt ook Marieke en je zoontje niet. ;-)

8 juni 2009

Jan van Klinken op zijn best

Jan van Klinken is een van de weinige, zo niet de enige, top-columnisten van het Reformatorisch Dagblad.

Van Klinken is een man die buiten de kaders wilt en durft te denken van het eigen zuiltje, onderzoeksjournalistiek bedrijft, aan zelfkritiek van de zuil doet en een scherpe pen heeft.

U zult zeggen dat deze eigenschappen een columnist horen te typeren. Jawel, dat is waar; maar zulken columnisten vind je bij het RD helaas niet veel.
Daar houden ze het liever bij dr. W. Zondag die wat over arbeidsrecht neuzelt, een beleidsmedewerker van de eigen RD-partij, een thuisschrijver of de nostalgische "wie-overal-in-schrijft-die-blijft- dominee" W. Visscher te Amersfoort.
Er is dan ook weinig bijzonders of verheffends te lezen van deze mannen.

Nee, met Jan van Klinken lezen we pas echt eens wat anders in eigen kring.
Daarom heb ik het plan gevat om de niet-RD-lezers en de RD-lezers die de, op een linker-of rechteronderpagina verscholen, column niet kunnen vinden op mijn blog te trakteren op zijn Achterstevoren.


********************************************************************

Vandaag dus de eerste:


Democratische verkiezing André Hazes als schrikbeeld


Deelnemen of thuisblijven? Die vraag, opgeworpen door de Landelijke Stichting ter bevordering van de Staatkundig Gereformeerde Beginselen, is inmiddels massaal beantwoord met thuisblijven. De opkomst bij de Europese verkiezingen was weer eens dramatisch laag. Dat hele Europa kan de kiezer blijkbaar gestolen worden.

Dat zal genoemde stichting zeker deugd doen, al is het opkomstpercentage lang niet het enige dat haar bezighoudt. Er is nog veel meer dat haar gemoed prangt, zoals we in lappen van advertenties in deze krant konden lezen. Ik laat de meeste bezwaren voor wat ze zijn, al kan ik niet nalaten om bij de angst van de verontruste SGP’ers voor Rome aan te tekenen dat er goed nieuws voor hen is. De Rooms-Katholieke Kerk verliest in ijltempo terrein in Europa. Geen kerk die zo door de secularisatie wordt geteisterd als deze. Voor zover haar bedehuizen nog niet zijn gesloten, komt er geen kip meer. Parochies moeten overal met kunst en vliegwerk draaiende worden gehouden.

Toch zou ik me, als ik van de stichting was, daarover niet al te vrolijk maken. Ongetwijfeld herinnert de lezer zich de affaire-Buttiglione nog, de beoogde Eurocommissaris die tegen abortus was. Voorwaar een trouwe volgeling van Rome, maar volgens mij had hij van de bezwaarde SGP’ers zo mogen aanschuiven in Brussel. Zo zie je maar dat vermeende vijanden in werkelijkheid je politieke vrienden kunnen zijn.

Zo is er meer te noemen in de advertentietekst dat discutabel is. Waar dat wat mij betreft in ieder geval niet voor geldt, is haar waarschuwing voor de volkssoevereiniteit.

Op dat onderdeel wil ik wel een stukje met de stichting meereizen. Met dat kritische geluid mag ze van mij doorgaan want dat hoor je niet iedere dag. Het is wel zo dat ook CU en SGP afstand nemen van de regering door het volk, maar zo heel veel hebben ze er doorgaans niet over te melden. Wat overigens te begrijpen is.

Het is –anders dan de stichting suggereert– een buitengewoon lastig vraagstuk, waar dan ook buitengewoon weinig over gesproken of geschreven wordt.

Letterlijk betekent volkssoevereiniteit dat het volk regeert. Strikt genomen is daarvan nergens sprake, niet in Nederland en al helemaal niet in de EU. Als we een regering door het volk zouden hebben, wordt over alle belangrijke maatregelen in de vorm van referenda beslist.

We zouden dan doorlopend naar de stembus moeten. Dat is natuurlijk geen doen. Vandaar dat er gewerkt wordt met een systeem van evenredige vertegenwoordiging in de vorm van parlementen. Dat heet indirecte democratie en wat dat betreft kan de stichting opgelucht ademhalen. De Europese volkssoevereiniteit waar ze beducht voor is, is er niet en zal er ook niet komen.

Toch is daarmee de kou niet uit de lucht. Waar de CU, SGP en genoemde stichting ook problemen mee hebben, is dat er bij meerderheid wordt beslist, met name over voorstellen die naar hun mening indruisen tegen de Bijbel. Ze vinden het prima dat de meeste stemmen gelden maar niet als het gaat over zaken als abortus, winkels open op zondag, het homohuwelijk en meer van dat soort kwesties.

Daarmee laden zij –de critici– de verdenking op zich dat ze niet voluit democratisch zijn. Dat lijkt tamelijk ernstig maar dat valt reuze mee. Ook partijen die zeggen wel voluit democratisch te zijn, zijn dat veelal niet. Alleen komen ze daar niet eerlijk voor uit.

Een voorbeeld: uit peilingen is al meer dan eens gebleken dat er veel steun is onder de bevolking voor de doodstraf. Maar denkt u dat die straf er ooit komt? U zult het niet meemaken.

Goed beschouwd komt het erop neer dat niet alle kiezers voor vol worden aangezien. Dat zagen we ook toen de Europese grondwet was weggestemd. Je hoorde Haagse leidslieden zich hardop afvragen of de kiezers van hun verstand waren beroofd. Daarna werd die grondwet via een U-bocht gewoon doorgedrukt. Kiezers mogen wel ergens voor of tegen zijn zolang de politieke kaste het kan meemaken. Zo niet, dan gaan de dames en heren hun eigen gang.

Het standpunt van de critici van de volkssoevereiniteit verschilt in zoverre dat bij hen niet het criterium is of de mening van het volk hun bevalt maar of die zich in hun ogen verdraagt met het Woord van God. De uitwerking is evenwel hetzelfde. U, kiezer, mag uw zegje doen maar niet alles wat u wilt, zullen we doen.

Zoals gezegd is dit een lastig probleem. Want doorredenerend komt het erop neer dat de politieke elite zegt: U, kiezers, bent niet allemaal tot oordelen in staat. U denkt wel dat uw mening de juiste is maar alleen wij kunnen dat echt overzien.

Het klinkt misschien raar maar voor dat standpunt is veel te zeggen. Om maar eens wat te noemen: bij de raadsverkiezingen van 2002 liet de volkszanger André Hazes zich voor de grap op een lijst in de gemeente De Ronde Venen zetten en prompt werd hij gekozen. Zo’n beetje de enige politieke uitspraak die hij deed, was aankondigen een stokje te zullen steken voor de verbreding van een provinciale weg. Waarom hij daartegen was? Die liep langs zijn huis.

Er zijn meer voorbeelden van politieke onbenullen die tot volksvertegenwoordiger werden gekozen. Is er een beter bewijs dat lang niet alle kiezers met hun verantwoordelijkheid kunnen omgaan?

Wat dan? Alleen die kiezers stemrecht geven die meer dan twee boeken hebben gelezen, zoals wel eens gekscherend is gezegd? „Gods Woord stellen boven de wil van het volk”, zullen critici van de volkssoevereiniteit reageren.

Maar ook dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Want wie bepaalt in concrete gevallen wat in strijd is met dat Woord? Gekozen volksvertegenwoordigers? Of een raad van wijzen, zoals in islamitische landen? Maar wie stelt die raad dan samen? Vragen te over.

Als de landelijke stichting nog eens advertentieruimte inhuurt, lees ik graag het antwoord.

Jan van Klinken 05 juni 2009

6 juni 2009

10 % SGP-ers gingen naar PVV

Onlangs was in de SGP-thuiskrant, het Reformatorisch Dagblad, een artikel te lezen waarin een analyse werd gegeven betreffende de overeenkomsten en de verschillen tussen de twee anti-europa partijen SGP en PVV. Drs. H. Vollaard, politicoloog te Leiden merkte in dat artikel het volgende op:

"De PVV kan haar negatieve standpunt makkelijker vasthouden dan de SGP, die met de europositievere ChristenUnie zich zelfs wel eens zou kunnen aansluiten bij de pro-Europese christendemocratische fractie in het Europees Parlement.”

Daarbij komt het ”Wilderseffect”: de PVV-leider oefent met zijn harde anti-islamitische taal grote aantrekkingskracht uit op een deel van de SGP-achterban en is daarmee ook voor de SGP een rechtstreekse electorale concurrent.


Nu.nl komt vanavond met het volgende
bericht:

Opmerkelijk

Opmerkelijk is dat van de uiterst trouwe SGP-stemmers die donderdag zijn opgekomen, bijna 10 procent dit keer zijn zegen gaf aan de PVV.



Dit is mischien nu dan opmerkelijk. Maar (helaas) wel te verwachten.

CU en SGP samen op weg in Brussel: Dat pruimen veel SGP-ers niet meer.
Er was tot deze verkiezingen geen alternatief. Nu wel: de PVV! met nog wel een christelijk-conservatief als Lucas Hartong op de lijst die het, helaas voor hemzelf, niet heeft gehaald.

Toch zal ik zolang Bas Belder in Brussel blijft zitten de CU- SGP trouw blijven.
DV over 5 jaar zien we wel wat er van de PVV -zowel in Brussel als in Den Haag- is terecht gekomen.

De SGP dient deze boodschap/uitslag wel zeer serieus te nemen. OOk voor de TK -verkiezingen in 2011. SGP let op uw Saeck! En word een christelijk-conservatieve partij!



5 juni 2009

Casson's crisisboodschap in 1938



Kent u Herbert Newton Casson? Als u zich wel eens verdiept in literatuur over efficiency, marketing en american business moet u zijn naam ongetwijfeld wel eens zijn tegengekomen. Geboren als zoon van een Canadese methodistische dominee ontwikkelde Casson zich tot een vooraanstaande publicist, journalist en Amerikaans/ Engels zakenman.

Voor 50 eurocent kocht ik op de vrijmarkt op 30 april jl. een vergeeld boekje van Casson genaamd "Casson's boodschap aan Nederland". Het is een op schrift gestelde inleiding die Casson in 1938 in Nederland heeft gehouden.

Onlangs heeft de nummer 6 op de Europalijst van de VVD,Pim van Ballekom al een heldere stelling getrokken in een artikel op De Dagelijkse Standaard.(DDS)

"Door overheidsbeleid in de VS zijn de belangrijkste hypotheekverstrekkers
Freddie Mac en Fannie Mae gedwongen (als overheidsinstellingen)
kredieten te verschaffen of hypotheken te verstrekken aan mensen die
zich dat niet konden veroorloven. De Amerikaanse droom van een eigen
huis moest bereikbaar zijn voor iedereen. Navrant is dat Fannie Mae is
opgericht in 1938, als antwoord op de crisis, om de kredietverlening op
gang te houden. Je zou kunnen stellen dat het antwoord op de crisis in
1938 een belangrijke oorzaak is van de crisis nu. ".


Graag wil ik wat citaten ter overdenking doorgeven van Casson's rede die anno 2009 actueler is dan ooit. Casson geloofde dat een land zijn kracht haalt uit ondernemers, die het zonder overheid en zonder banken kunnen redden. Geld verdienen, reserves bouwen en versterken wie deed dat nog de afgelopen jaren? Alleen de conservatief ingestelde familiebedrijven? Zie ook het bericht op zibb; Familiebedrijf-doorstaat-de-crisis
Dat idee krijg ik de laatste maanden toch wel. Bedrijven met reserves zijn immers bestand tegen een periode van achteruitgang en economische crisis.
Afgelopen jaren gingen vele zakenlieden mee in massa van uitgebreide (ook door de overheid gestimuleerde) kredietverstrekkingen.
Casson had het niet zo op "de massa". Als commercieel ingestelde pacifist (.. even vermelden maar hier..) was hij zeer anti- massadenken.

"Een land gaat goed als de zaken er goed gaan.Maar het is moeilijk om voortdurend te denken aan verdienen, reserves bouwen en versterken van de grondslagen van de zaak. daarom zijn er zo weinig mensen die dit consequent willen doen. Het is veel gemakkelijker om de zaken maar te laten drijven, zoals zij drijven willen.
Meegaan met de stroom- dat is wat de grote massa doet. Daarom heeft de grote massa altijd ongelijk. Als ik zie, dat de grote massa de ene kant uit gaat, ga ik de ander kant uit, want ik weet, dat op de grote, brede weg, die iedereen gaat, niets te verdienen valt.

Een kuddedier worden -denken wat iedereen denkt en doen wat iedereen doet- dat is ook een manier om weinig last van moeilijkheden te hebben. Wie met de grote kudde meeloopt, behoeft niet eens te kijken waar hij gaat. hij wordt wel meegevoerd. waar de menigte het dichts is, kan hij half slapend meelopen. Hij behoeft niet eens op eigen benen te staan, want hij kan toch niet omvallen. hij leunt altijd wel tegen de schouders van de mensen, voor en achter en naast hem; en die leunen weer tegen hem. Zij moeten hun leven lang zwoegen en slaven. n wat krijgen ze ervoor? Hier .. dit is hun geld: kopergeld.
Maar wie zich de ware inspanning wil getroosten om zijn hersens te gebruiken en te denken die krijgt zilvergeld en later bankpapier
"

Heldere en scherpe boodschap denk ik, in die barre eind 30-er jaren van de vorige eeuw. De hand aan de ploeg was zijn boodschap.

Hij confronteerde zijn hoorders met het belang van eigen daadkracht en de Hollandse geschiedenis en cultuur. We citeren verder:

"Holland is evenals Engeland grootgemaakt door zijn zakenmensen. Holland was meester ter zee vóór Engeland het was. De grote graanhandelaren van Amsterdam hebben de grondslag gelegd voor die welvaart. Amsterdam was al in 1550 een rijke handelsstad. De kooplui in die dagen wisten geld te verdienen én bij elkaar te houden. Reserves bouwen!- dat was de basis van uw Gouden Eeuw.
Als u weten wilt, wie de grondslag hebben gelegd voor uw kunst en cultuur in de Gouden Eeuw, ga dan naar het museum en zie de schilderijen. De grote heren uit die tijd waren meest zakenmensen. Dat was de tijd van Andries Bicker en zijn zoons. Dat waren sterke mensen.
In het museum heb ik twee portretten van hem gezien, een alleen en een met zijn gezin. Die mensen keken niet op tegen moeilijkheden. Zij wisten dat de wereld hard was en daarom zorgden zij, dat zij harder werden".


Aan deze boodschap heb ik niets toe te voegen. Als een ander het zo mooi zegt dan wil ik mijn mond wel even houden.

En dan zijn tirade naar het toenmalige ambtenaren apparaat. Een heldere analyse dat ambtenaren ( en helaas ook vele politici) niet zakelijk, daadkrachtig en oplossingsgericht kunne of willen denken. CF is zelf 4 jar ambtenaar geweest dus weet er alles van... Geweldig deze herkenning die Casson oproept al in het jaar 1938!
Die enorme Europese en nationale regelzucht van de overheid.

citaat:
"Hoe is het nu? Hebben de zakenmensen nu nog het heft in handen? Neen, noch in Engeland, noch in Nederland. Xij zitten onder de duim van de bureaucratie. Zij kunnen geen stap verzetten of zij moeten een formulier invullen. Hier, zulke waslijsten! ( en Casson ontrolde voor zijn toehoorders een lang formulier)
Als iemand een gebouwtje neer wil zetten moet hij lange lijsten invullen. Hoeveel stenen hebt u nodig? Waar komt het hout vandaan? Hoeveel spijkers gaan erin? Wanneer bent u geboren? Wie was uw moeder. Wie was uw vader? Hoe weet u dat?.....
Formulieren, formulieren en nog eens formulieren. Ik heb op mijn kantoor een aparten man nodig alleen maar om formulieren in te vullen. Een zaken man breekt zijn nek over al die formulieren. Er zijn goede regels bij, maar er zijn nog veel meer slechte; en de meeste zijn volkomen onzakelijk. Dezelfde gegevens moeten wij op honderd verschillende papieren schrijven; en de ene ambtenaar weet niets van den andere af.
Nauwelijks heb je aan de ene regel voldaan of er is weer een nieuwe regel bijgekomen. En het ergste is dat niemand verantwoordelijkheid neemt voor die regels. Er is niemand die uitrekent of al die wetten meer nut opleveren dan zij aan geld en energie kosten.Niemand is geïnteresseerd in netto winst".

Wie heeft die nieuwe regel vastgesteld? Ambtenaar nummer 3527. In Den Haag hebt u minstens vijftig ambtenaren zitten, die de gehele dag bezig zijn om nieuwe regels te bedenken. Is dat de manier om de zakenmensen te behandelen, die de welvaart in het land moeten brengen? Moeten zakenmensen zich laten behandelen als kinderen van 12 jaar? Moeten zakenmensen het verduren dat zij behandeld worden alsof zij geen eer en geen verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Zouden mensen van het slag van Andries Bicker zich zo hebben laten ringeloren? Zouden zij formulieren ingevuld hebben?

dat had hij er mee gedaan!"riep Mr. Casson uit, het grote formulier aan stukken scheurend En onder een luis applaus trapte hij het in een hoek.


Wat zou Holland nu zijn als het met plannen en formulieren gebouwd was, in plaats van met zaken? Phoe, de mensen zouden hier in hutten wonen--in hutten!"

Casson hoopte op een revolutie onder de zakenmensen en probeerde de Nederlandse zakenlieden wakker te schudden. Helaas haalde de mondiale ontwikkelingen en oorlogshandelingen van Hitler zijn boodschap in. Casson geloofde sterk in een individuele vrijheid voor de zakenmensen. Een doorschieten daarvan hebben we echter ook gezien de afgelopen jaren. Individuele vrijheid is an sich niet verkeerd in een vrije markteconomie met weinig of geen overheidsbemoeienis. Echter dan dienen deze zakenlieden wel hun verantwoordelijkheid te nemen en de les van Casson om reserves op te bouwen en niet ongelimiteerd credieten bij de banken te halen ook op te volgen.


Zakelijk Nederland toon daadkracht, wilskracht en een conservatieve manier van reserves opbouwen binnen uw bedrijf. Dan komt u een crisis als deze door!

Ik eindig met een laatste quote van Casson:

The men who succeed are the efficient few. They are the few who have the ambition and will power to develop themselves.

1 juni 2009

Gelegenheidsconservatief Balkenende

Stelt u zich eens voor. Een grote leider die voor een zaal van 1500 mensen de volgende zaken helder, met overtuiging en enige humor tussendoor de zaal inschiet.

-In het huis waarin ik opgroeide, stonden Calvijns
Institutie, de Statenbijbel en de Heidelbergse Catechismus
broederlijk naast elkaar in de kast – en daar werden daar
ook regelmatig uitgehaald. Het gereformeerde geloof van
mijn jeugd is en blijft voor mij een inspiratiebron en een anker in moeilijke tijden.

-Waarom maakt Calvijn in onze geseculariseerde
wereld op zijn vijfhonderdste verjaardag zo’n opvallende
comeback?
Het antwoord ligt naar mijn volle overtuiging in de morele
kracht van de religieuze en intellectuele erfenis die Calvijn
ons heeft nagelaten. Hij was niet alleen kerkhervormer, maar
ook maatschappijhervormer. Zijn werk heeft invloed gehad
op alle terreinen van het leven.

-Géén focus op korte
termijnwinsten, niet jezelf verrijken ten koste van anderen en
als een goed rentmeester werken voor volgende generaties....

-Onderzoek op onderzoek bevestigt dat
mensen een grote behoefte hebben aan houvast en
normstelling. Aan ‘samen’ in plaats van ‘ieder voor zich’. Aan
geestelijke verdieping in plaats van materiële vervlakking. In
brede lagen van de bevolking overheerst het gevoel dat de
balans zoek is, omdat we de immateriële kant van het leven
hebben verwaarloosd ten gunste van alsmaar ‘méér, méér,
méér’ en ‘ik, ik, ik’....

-Mensen herkennen in hem
de authenticiteit van een man met hoogstaande ethische en
morele principes. Principes waar hij vanuit zijn rotsvaste
geloof over schreef en preekte, maar die hij zelf ook
beginselvast naleefde. Matigheid, een hoog arbeidsethos en
een dienende verantwoordelijkheid voor de ander en de
wereld van overmorgen – het zijn Calvinistische waarden die
stuk voor stuk actueler zijn dan ooit......

-Voor mij draait het vooral om dat ene woord:
verantwoordelijkheid. Om de persoonlijke
verantwoordelijkheid van ieder mens ten opzichte van God.
Maar vooral ook om de maatschappelijke dimensie die
Calvijn eraan verbond. Mensen hebben in het denken van
Calvijn een grote persoonlijke verantwoordelijkheid voor de
keuzes die zij maken en de morele plicht die keuzevrijheid te
gebruiken om het goede te doen...

-De eigen
verantwoordelijkheid van mensen is in de achter ons
liggende decennia langzaam maar zeker
‘weggeorganiseerd’. Opgelost in ideologisch gedreven
structuren en processen. Denk maar aan de doorgeschoten
verzorgingsstaat van de jaren ’70 van de vorige eeuw...........

-Het zijn vormen van bureaucratisch systeemdenken
waardoor overheid, markt en georganiseerde
burgersamenleving te veel losgezongen zijn van het individu
en andersom....

-Om de mens, de verantwoordelijke burger, weer
centraal te stellen.

Ik geloof daarin.


Ik geloof daarin
omdat burgers die zich verantwoordelijk
voelen voor zichzelf, ook betrokken zijn op elkaar.
Ik geloof daarin omdat eigen verantwoordelijkheid leidt tot
een respectvolle samenleving waarin niet het ‘ik’ maar het
‘wij’ de norm is.
En ik geloof daarin omdat verantwoordelijk gedrag van
mensen de basis legt voor een dynamische samenleving die sterk genoeg is om iedereen te laten delen in welvaart en
welzijn.


Einde citaten.

I believe I believe, het gaat charismatisch klinken en roept bij mij de vergelijking op met "Yes , We can")

Op zo'n avond heeft u (laten we aannemen als conservatief) toch het absolute idee dat u luistert naar een conservatief van het zuiverste bronwater die zowel in woorden staat voor wat hij zegt en in daden handelt naar wat hij zegt.

Echter met dat laatste komt u met deze spreker toch wel bedrogen uit.

De spreker van bovenstaande woorden was niemand minder dan onze eigen Minister President Balkenende die afgelopen zaterdagavond tijdens de Nationale Calvijnherdenking in de Grote kerk te Dordrecht deze lezing voordroeg. Natuurlijk ten overstaan van een goed gevulde kerk van overwegend gereformeerde broeders en zusters.

Notabene in 2003 is Balkenende door de Edmund Burkestichting tot, jawel, Conservatief van het jaar uitgeroepen. Door het door Balkenende geinitieerde normen-en waardendebat en zijn pogingen een verwijziging naar de joods-christelijke traditie in de Europese grondwet te krijgen was hij zes jaar geleden naar de mening van de Burkeanen conservatiever dan Van Aartsen (VVD) en Wilders (toen nog VVD) welke respectievelijk op de 2e en 3e plaats eindigden.

Het is dus zes jaar stil geweest rondom het conservatisme van Balkenende en nu zien we er weer een sprankje van boven komen op een nationale herdenking die toch wel half Nederland zal ontgaan. Of toch niet? De comments onder het artikel over deze lezing in de Telegraaf van gister liegen er niet om. Nederland zit niet te wachten op deze "moralisatie". Ook de PVV- kiezers welke in grote getale tussen de comments aanwezig zijn verwerpen alles wat Balkenende gezegd heeft. Men wil individuele vrijheid zonder kaders. Een libertijnse misschien ook wel anarchische vrijheid zonder zoveel normen en waarden.

Balkenende weet dit ook als geen ander, maar genoot als gereformeerde onder de gereformeerden ( van reformatorisch tot vrijzinning), afgelopen zaterdag zichtbaar. En onze hervormde en gereformeerde broeders Jan de Vries, Piet Hein Donner, Bas van der Vlies, Eimert van Middelkoop, Jan Schinkelshoek en Kees van der Staaij ook.

En toen werd het 1e Pinksterdag en toen 2e Pinksterdag en toen Gewone dinsdag. En toen vielen al deze mensen weer met hun neus in de anti-conservatieve, anti-christelijke, anti- calvinistische geseculariseerde boter met de Plasterken, Polakken, Pechtolds, Paul de Leeuwen, Pauwen en Wittemannen ( oh nee geruststelling we hebben nu eventjes Knevel en Vd Brink)van deze wereld.

We zijn blij met deze voordracht van onze premier. Conservatieve gedachten leven zo te horen wel IN hem. Maar wanneer komen ze eruit? Tijdens een preken voor eigen parochie of tijdens de ministerraad en bij het theedrinken met allerlei islamitische organisaties?

Medeblogger Arthur Wolff vraagt zich af of het CDA onder leiding van Balkenende echt een conservatieve indeling van de maatschappij wilt. En waarom de Premier zich dan niet voor eens en altijd uitspreekt over de meerwaarde van onze Joods-Christelijke traditie. En dat het onmogelijk is dat het groeit tot een Joods-Christelijk-Islamitische samenleving.

Het antwoord is even simpel als de vraag. De huidige CDA is niet consequent en niet consistent in haar verhaal. Het is het schoolvoorbeeld van een polderpartij, een centrumpartij die in de volle breedte van de politieke samenleving mee kan en wil doen. Beetje links, beetje rechts. Categorie zo de wind waait waait m'n pet..
En tevens als een kameleon zo mooi om een verhaal aan te passen aan zijn of haar hoorders. Dat is wellcht het enige "commerciele" wat in die partij is te vinden. Bieden wat de klant ( de meeste klanten) vraagt. Specialist in maatwerk.

Perfect en aansprekend Maatwerk, dat is wat de hoorder zaterdagavond kreeg van onze gelegenheidsconservatief Balkenende.
Wie heeft er op deze Pinksterdag nog hoop?

Volgers