Een mooi vervolg op de Van Agt-blog van afgelopen zaterdag.
Wat heeft Gretta Duisenberg te maken met de Soldaten van God? Dat zit zo. Uit krantenberichten van begin deze week bleek dat een van de moskeeën in de stad Rafah in het zuiden van de Gazastrook vrijdag en zaterdag het toneel was van ernstige schermutselingen. Een strijdgroep met de naam Jund Ansar Allah (Soldaten van God) had bezit genomen van het islamitisch gebedshuis en verklaarde een greep naar de macht te willen doen.
De leider van deze groep, ene Mussa, was met een stel zwaarbewapende lijfwachten naar de moskee getogen om Hamas in staat van beschuldiging te stellen. Hij gaf aan dat de organisatie een potje maakt van het handhaven van de islamitische wetten en wilde dat Gaza een ”islamitisch emiraat” zou worden, en wel zo snel mogelijk.
In de eerste de beste rechtsstaat zou de moskee na een dergelijke actie omsingeld zijn door politie-eenheden en zou gepoogd zijn de opstandelingen tot kalmte te manen. Alles zou in het werk zijn gesteld om met hen in gesprek te komen en hen te overtuigen van het zinloze van hun onderneming. Dat zou wel even hebben geduurd, maar in de praktijk zie je nogal eens dat zo’n groep heetgebakerde lieden zich na een dag of wat overgeeft.
Zo veel geduld had Hamas niet. De organisatie besloot al snel de moskee te bestormen. De moskee werd grotendeel vernietigd. Bij het geweld kwamen zeker 28 personen om het leven. Ook de leider van de groep, Abdel Latif Mussa, overleefde de strijd niet.
En toen moest ik opeens denken aan Gretta Duisenberg. Zoals u weet is zij heel erg begaan met het lot van het Palestijnse volk. Dat is op zich te waarderen. Want laten we wel zijn, de meeste Palestijnen zijn niet te benijden.
Jammer alleen dat Gretta behoort tot die categorie mensen die kritiekloos betrokken zijn bij dit volk. Toen Israël de Gazastrook aanviel, schreeuwden ze moord en brand. Over de jarenlange beschietingen vanuit de Gazastrook op het zuiden van Israël bewaarden ze echter het diepste stilzwijgen. Toen deden ze net of het ging om een enkel raketje, terwijl er in werkelijkheid sprake was van niets minder dan een projectielenregen.
Maar goed, de reden waarom ik begin deze week aan Gretta moest denken, was omdat ik me afvroeg aan welke kant zij nu zou staan. Had zij de zijde van de opstandelingen gekozen of stond zij aan de kant van Hamas? Het antwoord lijkt simpel. De strijdgroep wilde Hamas als bevoegd gezag verjagen en bovendien een strenge shariawetgeving doorvoeren. Dat zijn op het eerste oog geen doelstellingen waarmee Gretta sympathiseert. Maar als dat inderdaad het geval is, waarom flirt zij dan met Hamas? Hamas kwam immers ook als opstandige beweging aan de macht door met geweld Fatah uit de Gazastrook te verdrijven. En ook Hamas is radicaalislamitisch van aard. Wat is dan het verschil?
Het zou daarom prettig zijn als Gretta weer eens van zich zou laten horen. Ze kon het altijd zo hartstochtelijk opnemen voor de Palestijnse zaak en voor Hamas. Kom op, mevrouw Duisenberg, niet wegduiken nu het allemaal wat lastiger ligt dan u in uw naïviteit dacht.
Als ik zou mogen raden, denkt ze met heimwee terug aan de tijd dat Yasser Arafat de touwtjes in handen had. Hij zorgde voor eenheid en was haar grote held. Zoals hij de Israëliërs en Amerikanen wist te misleiden, dat moet een feest voor haar zijn geweest. Hoe hij bij de grote mogendheden de indruk wist te wekken dat hij vrede wilde maar in werkelijkheid toestond dat de Israëlische bevolking werd getroffen door de ene aanslag na de andere, dat vond ze heel goed te verdedigen.
Met veel Palestijnen zal ze gehoopt hebben dat hij er op een dag in zou slagen het Joodse volk de zee in te drijven. Oké, dat is een zware verdenking maar mag ik even herinneren aan Gretta’s beruchte uitspraak dat ze hoopte op 6 miljoen handtekeningen voor haar actie tegen Israël? Kortom, zij en Yasser waren twee handen op één buik. Hoe valt anders te verklaren dat zij Arafat indertijd bezocht en zich glunderend met hem op de gevoelige plaat liet zetten?
Dat Arafat een corrupte boef was, heeft ze gemakshalve altijd buiten beschouwing gelaten. Dat hij hulpgelden op zijn rekening liet storten in plaats van ze aan zijn berooide volk te besteden, vergaf ze hem grootmoedig. Zo kon ze haar eigen beeld blijven koesteren.
Maar die mooie tijden zijn voorbij. Sindsdien moet ze zo nu en dan ernstig in verwarring zijn. Bijvoorbeeld in haar visie op Hamas. Die organisatie is strengislamitisch, wat betekent dat vrouwen niet veel meer te vertellen hebben en dat in de leiding welgeteld één vrouw zit. En toen Hamas tijdens de aanvallen van Israël bang was dat Fatahaanhangers voor de vijand zouden spioneren, liet ze die mensen zonder mededogen door de knieën schieten. Wat zou Gretta daar nu werkelijk van vinden? We weten het niet omdat ze zich wijselijk gedeisd houdt.
Ik heb nog geprobeerd mijn licht op te steken bij haar vriendin Anja Meulenbelt, senator van de SP. Vrijwel dagelijks houdt ze haar weblog bij. Ontroerend zoals ze iedere keer kans ziet Israël en andere ‘boosdoeners’ aan de schandpaal te nagelen. Knap hoor. Maar wie wil weten hoe zij over de broedermoord in de Gazastrook en andere praktijken van Hamas denkt, klopt vergeefs bij haar aan.
Ook over de bekentenis van de Palestijnse president Abbas tijdens het recente Fatahcongres dat zijn partij de afgelopen twintig jaar veel fouten heeft gemaakt, schrijft ze geen letter. Terwijl dat toch echt nieuws is van een bijzondere soort. Want zelfkritiek, daar heeft het bij de Palestijnen altijd pijnlijk aan ontbroken. Yasser Arafat hebben we er in ieder geval nooit op kunnen betrappen. En eindelijk, dan gebeurt het, maar mevrouw Meulenbelt kijkt opeens snel de andere kant op.
Wie zich wel liet horen, was de vroegere antiapartheidsactivist Sietse Bosgra. In dagblad Trouw van donderdag wees hij er op dat Mussa en de zijnen heel erg antichristelijk waren en dat Hamas dus goed bezig was geweest door deze groepering uit te schakelen. Je moet er maar opkomen.
21-08-2009 20:32 | Jan van Klinken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten