Scheurende Zuil

In het Reformatorisch Dagblad wordt al enkele weken gediscussieerd over de opstelling van orthodoxe christenen in de hedendaagse maatschappij. Dit alles onder de (overigens totaal verkeerd gekozen titel) Christenen onder vuur.
Deze titel veronderstelt m.i. een defensieve houding.
Maar goed.
Vandaag in een ingezonden brief mijn reactie op het artikel van zaterdag 10 oktober in het RD.

Jammer dat de laatste 2 zinnen in de krant zijn weggelaten.
Ook het door mij gebruikte woord refo-dom is voor het RD wellicht wat te rebels en is door de redacteur gewijzigd in "eigen zuil".
Hieronder mijn originele versie.

De refozuil vertoont scheuren. En daar zijn velen onder ons niet blij mee. Dat eigen bastion was nu juist zo lekker veilig. We leiden binnen ons refo-dom een stil en gerust leven. En al slapende holt het zuiltje van binnen (materialisme, jeugdcultuur) en van buiten (secularisering, gelijkheidsdenken) uit. Ook een eigen partij, krant, provider en refo-omroep houden het niet tegen.

Er komen gelukkig steeds meer opiniemakers onder ons die positiefkritisch durven te kijken naar de eigen zuil en oproepen tot een actieve deelname aan het debat in de seculiere media. Dat is ons decennialang vreemd geweest en leidde zo maar al te vaak in farizeïsch wetticisme en interne discussies over futiliteiten. We lieten de deelname aan het seculiere debat graag over aan enkele orthodox-christelijke politici. Daarom verdient de oproep van drs. van der Schans, ds. Kater en dr. Van Lieburg onze brede steun.
Of deze christelijk-conservatieve daadkracht gestalte moet krijgen in een apart studiecentrum of denktank vraag ik mij zeer af. Er zijn toch organen en platforms genoeg die activiteiten op dit gebied zouden moeten en kunnen ontwikkelen?
We moeten als orthodoxe christenen durven én leren om de vensters naar de wereld open te zetten en onze boodschap in duidelijke hedendaagse taal uit te leggen. Het ontbreekt bij ons echter vaak aan de door ds. Kater genoemde assertiviteit en eendracht. We gaan namelijk graag weer intern discussiëren over dogma’s, denken lijdelijk dat we de strijd toch al verloren hebben en zoeken niet graag de samenwerking met mensen van buiten ons refodom. Zo blijven we een makkelijke prooi voor de gelijkheidsdenkers van onze tijd. Weerstand zal er steeds meer komen, maar collectief en met open vizier strijden tegen gelijkheidsdenken, D’66 invloeden en islamisering is zeer hard nodig.
Het World Congress of Families afgelopen zomer in Amsterdam was een goed voorbeeld hoe deze daadkracht gestalte kan krijgen.