Gelukkig ben ik Geert Wilders niet, maar als ik hem wel was, zou ik deze week de volgende brief hebben verstuurd:
„
Beste oppositieleiders,
Over de populariteit van mij en mijn partij heb ik niets te klagen. Graag wil ik jullie daarvoor onze complimenten overbrengen. Nimmer was het jullie te veel om de aandacht op mij te vestigen. Met name vriend Pechtold ben ik veel dank verschuldigd. Hij heeft mij uitgeroepen tot het grote kwaad. Ik ben dé grote bedreiging van dit vaderland.
Natuurlijk heeft hij daar zelf goed garen bij gesponnen, want zijn partij is helemaal terug van weggeweest. En dat terwijl D66 bijna de laatste adem uitblies toen hij het roer overnam. Tegelijkertijd profiteren wij dankbaar van zijn acties. Hij plaatst kiezers voor de keuze Pechtold of Wilders. Nou, dan weten veel rechtse mensen het wel.
Toen het eind vorige week duidelijk werd dat het kabinet aan zijn laatste ronde was begonnen, dacht ik even dat alles toch nog mis zou lopen. Dat het kabinet zou vallen, leek me prima. We staan er nu reuzegoed voor in de peilingen en je weet maar nooit hoe dat over pakweg een jaar ligt. Een ruzietje zus of een schandaaltje zo en we zijn weg. Iedere uitglijder in ons kamp wordt meteen duizend keer uitvergroot en dat zullen we moeten bezuren. Graag op korte termijn verkiezingen dus, zodat we onze goodwill onder de kiezers snel kunnen verzilveren. Wat dat betreft zijn we op onze wenken bediend. Daarover zult u mij niet horen. We zullen Bos en de zijnen voor het forceren van de breuk nog heel lang erkentelijk zijn.
Wat me wel zorgen baarde, was dat het thema Uruzgan wellicht de verkiezingen zou domineren. Omdat Bos die kwestie zo hoog speelde, wekte hij de indruk dat hij het vooral daarover met de kiezer wilde hebben.
Vanuit zijn positie zou ik dat niet erg slim gevonden hebben want zo opgewonden raakt het electoraat echt niet van dat onderwerp, maar met socialisten weet je het nooit als het over het leger gaat. Ze zeggen wel dat ze hun ideologische veren hebben afgeschud, maar er zijn nog genoeg pluimen blijven zitten. Hoe dat echter ook zij, voor ons zou het opblazen van die kwestie niet gunstig zijn geweest. Uruzgan, daar kunnen wij als PVV niet mee scoren.
Gelukkig werden al mijn zorgen snel weggenomen. De kruitdampen boven het Binnenhof waren nog niet opgetrokken toen demissionair staatsecretaris Timmermans (PvdA) de oppositie al opriep mijn partij besmet te verklaren. Zo zou voorkomen moeten worden dat de PVV invloed op de regering krijgt. CDA en VVD moesten van Timmermans duidelijker maken hoe ze tegenover samenwerking met de PVV staan. Deze twee partijen waren daar in zijn ogen „enorm mistig” over.
Ik had me kunnen voorstellen dat Timmermans onmiddellijk op het partijbureau zou zijn ontboden en een ongelooflijke uitbrander zou hebben gekregen. In de trant van: „Frans, wat is er met je gebeurd? Als je wilt dat alle camera’s weer op de PVV zijn gericht, moet je dit doen.”
Nee, niets daarvan. In plaats daarvan deed leider Bos het allemaal nog eens dunnetjes over. Terug van zijn bezoek aan de koningin verklaarde hij dat het CDA van demissionair premier Balkenende zich openlijk diende uitspreken tegen een regering met de PVV. Je moet wel erg weinig kranten in je leven hebben gelezen om te weten tot wat voor soort koppen zulke uitspraken leiden. .
En jawel, daar waren ze, nog vetter en dikker dan ik had gehoopt. Ook radio en tv lieten zich niet onbetuigd. Geen station kon je aanzetten en geen zender inschakelen of daar was Wouter weer.
Wat jullie niet willen inzien, en daarom kan ik het zonder enig risico uitleggen, is dat heel veel mensen in dit land de politiek één grote kliek vinden die in achterkamertjes met van alles en nog wat bezig is behalve met het behartigen van hun belangen. Als die kliek ons wil uitsluiten, is dat voor ons alleen maar gunstig. De vijand van de kliek is de vriend van dat ontevreden electoraat.
Bij het CDA zijn ze wat dat betreft slimmer. Daar weten ze beter hoe de hazen lopen. Vandaar dat ze daar veel gematigder reageerden. „Het is heel onverstandig elkaar bij voorbaat uit te sluiten. Dat past niet in een democratie. Wij willen geen cordon sanitaire, waar de heer Bos nu op aan lijkt te sturen”, zei fractievoorzitter Van Geel.
Wijze woorden, dat is zeker, maar ook die uitspraak werd weer door de media opgepikt. En zo waren we weer helemaal terug in de wedstrijd. De schijnwerpers stonden de laatste weken wel erg op CDA en PvdA gericht. Voor ons was er bijna geen doorkomen aan met die conflicten over het rapport-Davids en de missie in Uruzgan.
Maar onverwachts zijn we op een wijze geholpen waarvan we alleen maar konden dromen. Maak ons tot een buitenbeetje, probeer ons vooral uit te sluiten, val ons aan (en dan het liefst onder de gordel), maak ons verdacht, gooi rijkelijk met modder en na 9 juni praten we verder. Hoe dichter ze ons naar het centrum van de belangstelling duwen, hoe gemakkelijker we het hebben. Zo kun je in dit land rustig achteroverleunend minister-president worden.”
26-02-2010 18:32 | tekst Jan van Klinken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten