04-09-2010 10:10 | Jan van Klinken
„Bied uw excuses aan aan al die hardwerkende managers in de zorg die keurig onder de Balkenendenorm betaald worden, die vanuit het hart met hart en ziel leidinggeven aan de organisaties, die hetzij als teamleider, als directeur, als bestuurder of als toezichthouder zich druk maken om het handhaven van kwaliteit van zorg in een omgeving die niets anders doet dan eisen stellen en kritiek leveren.”
Dat schreef een lezer die zelf als consultant in de zorg werkzaam is naar aanleiding van de aflevering van vorige week. Over zijn verzoek wil ik niet al te moeilijk doen. Als deze lezer mij verwijt dat ik iedereen over één kam scheer, heeft hij een punt. Natuurlijk zijn al die wantoestanden in de zorg heus niet overal te wijten aan graaiende topmensen die de extra zorggelden naar zich toe sluisden in plaats van ze aan extra handen aan het bed te besteden.
Ter verdediging van het ongenuanceerde beeld dat ik onbewust opriep, wil ik nog wel aanvoeren dat ik mij –zoals gemeld– baseerde op de brief van ex-ziekenhuismanager Henk Schraa in Trouw (van 10 augustus 2010). Uit alles was duidelijk dat deze man de gang van zaken van zeer nabij had meegemaakt en goed om zich heen had gekeken. Zou hij uit zijn nek hebben gekletst, dan was hij zeker door de aangeklaagde partij gecorrigeerd. Ik heb er niets van gezien.
Nu de brief via deze omweg alsnog wordt aangevallen, wil ik dat zeker niet onvermeld laten. Excuses dus aan al die bonafide mensen die part noch deel hebben aan praktijken zoals bijvoorbeeld in het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordt, dat niet alleen een half miljoen euro kwijt is aan scheidende topmensen maar ook de komende jaren nog eens een dikke 2 ton per jaar moet uittrekken voor een manager die naar huis is gestuurd maar die gewoon krijgt doorbetaald (dit als aanvulling op eerdere informatie).
Intussen blijft de vraag kriebelen hoe het dan komt dat het zo’n puinhoop is in de zorg, ook in instellingen zonder graaiende top? Zelfs voor insiders is de situatie bijna ondoorgrondelijk geworden. Gezien de verwarring daarover en de tegenspraak zou een parlementair onderzoek zo gek niet zijn. Dat er meer handen aan het bed moeten, daarover is iedereen het eens, maar voordat er weer geld in een bodemloze put wordt gekieperd, is het beter de boel eerst maar eens goed om te woelen.
Die commissie zou ook mooi kunnen beoordelen of het normaal is dat ziekenhuizen hun personeel parkeergeld laten betalen. Een lezer wist te melden dat dit een vertrouwd verschijnsel is geworden. Je personeel parkeergeld laten betalen? Dat gebeurt volgens mij in geen enkele andere sector. Kan niet waar zijn, zou je denken. Maar vanuit minstens drie ziekenhuizen kwam een bevestiging. Tot de bodem uitzoeken, lijkt mij.
Om alvast de toon voor de commissie te zetten, vermeld ik ook wat diezelfde lezer eraan toevoegde. Het betaald parkeren deed hem terugdenken aan de jaren 50. Er werd toen geld van het salaris van de verpleegkundige ingehouden omdat de bloedafnamepotjes van glas waren en deze wel eens kapot vielen. Kennelijk heerste er een cultuur dat je blij mocht zijn dat je in een ziekenhuis mocht werken. Nou, wat dat betreft is er nog niet zo veel veranderd.
Maar genoeg over de ziekenhuizen. Er is alle reden om het ook over andere zorginstellingen te hebben. Dat hebben veel reacties wel duidelijk gemaakt.
„Wij moeten”, schrijft een medewerker van een verpleeghuis, „vaak met vier personen 26 demente bejaarden uit bed halen. Met veel geluk is er een voedingsassistent. Ook bij het huishoudelijk personeel worden steeds meer uren ingenomen terwijl ze hetzelfde werk moeten verzetten. Hoe kan het allemaal? Stofwolken om ons heen, haast geen douchebeurten meer. Nagels knippen?? Later hoor…”
Ze vervolgt: „Als ze uit bed gehaald zijn, worden ze snel achter een boterham gezet, snel de medicijnen en je gaat weer naar de volgende. Dan zitten ze vijf van de zeven dagen zonder toezicht of echte hulp tijdens het ontbijt. Het is echt intriest.”
Nog zo’n droevig verhaal. Na een aantal fusies moest de instelling (of, zoals deze lezer schrijft: ”het bedrijf”!) alle zeilen bijzetten om uit de rode cijfers te komen. De lonen werden niet meer op tijd uitbetaald en de kerstpakketten schoten erbij in. Geeft niet, aldus deze zorgmedewerker, als je maar weet waarvoor je het doet. „Maar nu we een paar jaar verder zijn, krijgen we allemaal een brief met uitnodiging: Het gaat goed met ”het bedrijf”! Daarom geven we in het najaar een groots feest met muziek en eten en drinken in een duur restaurant.”
Dat stuitte velen begrijpelijkerwijs tegen de borst. Waarom zo veel geld uitgeven aan een feest voor meer dan duizend personeelsleden als er op de afdelingen flink bezuinigd wordt op personeel en andere zaken? Ja, was het antwoord, maar dit geld komt uit een ander potje... Dat zal vast niet het potje zijn waarop je moet plaats nemen als je dit gelezen hebt.
(wordt vervolgd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten