dr. W. Aalders

Op 11 juni 2010 verscheen het boek 'Het oog omhoog, het hart naar boven' van de hand van ds. P.J. Stam (Katwijk) over dr. Willem Aalders en zijn werk.

dr. W. Aalders, één van de bekendste vertolkers van de Christelijk Conservatieve boodschap; van de bevindelijke diepte en de katholieke breedte.

Afgelopen week gaf ds. Stam een eminente lezing in de Haagse Bethlehemkerk te Den Haag over "Aalders en de ontmenselijking van de moderne mens":

klik op deze link voor de videoweergave. lezing ds. P.J. Stam

Voor straf in bed blijven (Zorg 2)

11-09-2010 08:56 | Jan van Klinken

Een man zit in de koffiekamer van een verpleeghuis. Vier verpleegkundigen in het wit komen een kop koffie drinken en kletsen wat bij. Plotseling hoort de man de ene zuster tegen de andere zeggen: „Als jij zo oud bent, is hier geen plekje voor je.” Ze antwoordt: „’k Zou hier ook van mijn leven niet willen zitten!”

Het voorval werd gemeld door een lezer. In die instelling is het hetzelfde liedje als in zo veel tehuizen: geen mensen, geen spullen, geen tijd. „In een verzorgingshuis hier in de buurt wordt er met Poolse dames gewerkt”, bericht een volgende lezer. „Sommige cliënten kunnen met deze dames praten doordat ze in een concentratiekamp Pools hebben leren spreken. In hetzelfde huis werken artsen die hoofdzakelijk Engels spreken.”

Wat ik echt horror vind, zijn de verhalen over het zogeheten zorgzwaartepakket (ZZP). Dat is tamelijk nieuw, zo begrijp ik. Alle bewoners van verpleeghuizen zijn tegenwoordig ingedeeld in een ZZP van 1 tot en met 9, al naar gelang ze zorg nodig hebben. Die indeling wordt omgezet in ”zorgminuten”. Zo wordt het aantal uren berekend en op grond daarvan voor drie maanden tegelijk geroosterd. Wie in die periode plotseling meer zorg nodig heeft, bijvoorbeeld als gevolg van een beroerte, heeft gewoon pech. „Dat kan namelijk pas vanaf het volgende rooster, dus pas na twee of drie maanden. Dan kan het voor die bewoner misschien niet eens meer nodig zijn... Dus betekent het een stapje erbij en nog meer werkdruk, en de betreffende bewoner is dan vaak pas om 11 uur uit bed”, schrijft een medewerker uit een instelling.

Het komt er dus op neer dat je wel hulpbehoevender mag worden maar pas aan het einde van het rooster. Wie zich daar niet aan houdt, moet voor straf in bed blijven liggen! Als dit de manier is waarop we in dit land met onze ouderen omgaan, moeten we ons volgens mij collectief achter de oren krabben.

Een andere reactie gaat ook over het zogeheten zorgzwaartepakket. Leidinggevenden gaan er bij haar strenger naar kijken want men is bang dat bewoners toch meer zorg krijgen dan hun ZZP waard is. Een minutenkwestie. „Wil iemand iedere dag onder de douche in plaats van een gewone wasbeurt? Oké, dat kost dan zoveel minuten per dag. Dan moet er wat anders af.”


Weer een ander zegt dat ze als goedmakertje voor de dagelijkse race tegen de klok bijscholingen mag volgen. Die gaan –ik heb het niet verzonnen– over ”belevingsgerichte zorg”.

Ronduit schokkend vond ik deze: „Ik werk hier meer dan twintig jaar, en heb de sfeer zien veranderen van een fijne werkplek, waar iedereen elkaar kende en met elkaar meeleefde, tot een jachtig bedrijf waar we allemaal met een gehaaste blik langs elkaar heenlopen en er geen tijd meer is voor een praatje.”

Ze werkt bij een huiskamerproject voor dementerende bewoners. Tot maart van dit jaar bestond de groep uit maximaal acht tot negen bewoners. Buiten het hoognodige was er ook nog ruimte voor een activiteit.

Maar plotseling, met de komst van de zorgzwaartepakketten, raakte de instelling in de rode cijfers en moest er zeer drastisch bezuinigd worden. De gevolgen: om te huilen, zoals de verpleegkundige schrijft. Ze moeten nu in hun eentje werken op een groep van tien tot twaalf bewoners en mogen geen koffiepauze meer nemen buiten de deur. Zelfs de plak ontbijtkoek is wegbezuinigd.

Ook de openingstijden van de huiskamer zijn ingekort. Gevolg is dat de meeste bewoners rond zeven uur ’s avonds al naar bed gebracht worden en geen natje of droogje meer krijgen tot ze de volgende morgen aan het ontbijt verschijnen. Voordat iedereen er is, is het halfelf. Vervolgens staat om twaalf uur de warme maaltijd weer op het programma. Tijd voor een activiteit is er niet meer. Ze organiseerden voorheen wel eens een uitje. Daar is al helemaal geen geld meer voor.

Ze moeten nu productie draaien. Het door het management zo felbegeerde certificaat hangt ingelijst in de hal op de plek waar eerst een foto hing van een onder ons bekend en geliefd predikant, in een ver verleden de oprichter van het tehuis.

„We begrijpen met z’n allen dat er bezuinigd moet worden, maar het is droevig om te zien dat het deze mensen zo treft, die zich niet kunnen verweren en niet voor zichzelf op kunnen komen”, vervolgt deze reactie.

De instelling is na enkele fusies enorm uitgebreid. De ene na de andere leidinggevende stapte op. Er kwam een interim die alle veranderingen er zonder pardon doorgedrukt heeft. „We voelden ons behoorlijk geïntimideerd, durfden onze mond nauwelijks nog open te doen op vergaderingen, bang om onze baan te verliezen. Het was zo’n ijzige sfeer en zo onwerkelijk, ik heb zoiets nog nooit meegemaakt. Ik voelde me tot op de bodem gefrustreerd, maar het was slikken of stikken. Ik ben helemaal niet zo schrijverig, maar nu kon ik het niet laten. Iedereen moet toch weten hoe nijpend het wordt in de zorg!”

Genoeg hierover. In ieder geval wil ik niet helemaal in mineur eindigen. Zo schreef een zorgmedewerker dat ze ondanks alles een ontzettend mooi beroep heeft en ze zou het liefst zien dat velen haar voorbeeld volgen. Een ander maande om vooral optimistisch te blijven. Ik beloof dat ik mijn best zal doen, ook al wil het op dit moment nog niet erg lukken.

Zorg eerst maar eens goed omwoelen.

Terwijl er in Den Haag stevige onderkandelingen plaatsvinden over de vorming van een CENTRUM-Rechts kabinet staat Jan van Klinken in een tweetal columns eens even stil bij de "toestand in de zorg".



04-09-2010 10:10 | Jan van Klinken

„Bied uw excuses aan aan al die hardwerkende managers in de zorg die keurig onder de Balkenendenorm betaald worden, die vanuit het hart met hart en ziel leidinggeven aan de organisaties, die hetzij als teamleider, als directeur, als bestuurder of als toezichthouder zich druk maken om het handhaven van kwaliteit van zorg in een omgeving die 
niets anders doet dan eisen stellen en kritiek leveren.”

Dat schreef een lezer die zelf als consultant in de zorg werkzaam is naar aanleiding van de aflevering van vorige week. Over zijn verzoek wil ik niet al te moeilijk doen. Als deze lezer mij verwijt dat ik iedereen over één kam scheer, heeft hij een punt. Natuurlijk zijn al die wantoestanden in de zorg heus niet overal te wijten aan graaiende topmensen die de extra zorggelden naar zich toe sluisden in plaats van ze aan extra handen aan het bed te besteden.

Ter verdediging van het ongenuanceerde beeld dat ik onbewust opriep, wil ik nog wel aanvoeren dat ik mij –zoals gemeld– baseerde op de brief van ex-ziekenhuismanager Henk Schraa in Trouw (van 10 augustus 2010). Uit alles was duidelijk dat deze man de gang van zaken van zeer nabij had meegemaakt en goed om zich heen had gekeken. Zou hij uit zijn nek hebben gekletst, dan was hij zeker door de aangeklaagde partij gecorrigeerd. Ik heb er niets van gezien.

Nu de brief via deze omweg alsnog wordt aangevallen, wil ik dat zeker niet onvermeld laten. Excuses dus aan al die bonafide mensen die part noch deel hebben aan praktijken zoals bijvoorbeeld in het Albert Schweitzer ziekenhuis in Dordt, dat niet alleen een half miljoen euro kwijt is aan scheidende topmensen maar ook de komende jaren nog eens een dikke 2 ton per jaar moet uittrekken voor een manager die naar huis is gestuurd maar die gewoon krijgt doorbetaald (dit als aanvulling op eerdere informatie).

Intussen blijft de vraag kriebelen hoe het dan komt dat het zo’n puinhoop is in de zorg, ook in instellingen zonder graaiende top? Zelfs voor insiders is de situatie bijna ondoorgrondelijk geworden. Gezien de verwarring daarover en de tegenspraak zou een parlementair onderzoek zo gek niet zijn. Dat er meer handen aan het bed moeten, daarover is iedereen het eens, maar voordat er weer geld in een bodemloze put wordt gekieperd, is het beter de boel eerst maar eens goed om te woelen.

Die commissie zou ook mooi kunnen beoordelen of het normaal is dat ziekenhuizen hun personeel parkeergeld laten betalen. Een lezer wist te melden dat dit een vertrouwd verschijnsel is geworden. Je personeel parkeergeld laten betalen? Dat gebeurt volgens mij in geen enkele andere sector. Kan niet waar zijn, zou je denken. Maar vanuit minstens drie ziekenhuizen kwam een bevestiging. Tot de bodem uitzoeken, lijkt mij.

Om alvast de toon voor de commissie te zetten, vermeld ik ook wat diezelfde lezer eraan toevoegde. Het betaald parkeren deed hem terugdenken aan de jaren 50. Er werd toen geld van het salaris van de verpleegkundige ingehouden omdat de bloedafnamepotjes van glas waren en deze wel eens kapot vielen. Kennelijk heerste er een cultuur dat je blij mocht zijn dat je in een ziekenhuis mocht werken. Nou, wat dat betreft is er nog niet zo veel veranderd.

Maar genoeg over de ziekenhuizen. Er is alle reden om het ook over andere zorginstellingen te hebben. Dat hebben veel reacties wel duidelijk gemaakt.

„Wij moeten”, schrijft een medewerker van een verpleeghuis, „vaak met vier personen 26 demente bejaarden uit bed halen. Met veel geluk is er een voedingsassistent. Ook bij het huishoudelijk personeel worden steeds meer uren ingenomen terwijl ze hetzelfde werk moeten verzetten. Hoe kan het allemaal? Stofwolken om ons heen, haast geen douchebeurten meer. Nagels knippen?? Later hoor…”

Ze vervolgt: „Als ze uit bed gehaald zijn, worden ze snel achter een boterham gezet, snel de medicijnen en je gaat weer naar de volgende. Dan zitten ze vijf van de zeven dagen zonder toezicht of echte hulp tijdens het ontbijt. Het is echt intriest.”

Nog zo’n droevig verhaal. Na een aantal fusies moest de instelling (of, zoals deze lezer schrijft: ”het bedrijf”!) alle zeilen bijzetten om uit de rode cijfers te komen. De lonen werden niet meer op tijd uitbetaald en de kerstpakketten schoten erbij in. Geeft niet, aldus deze zorgmedewerker, als je maar weet waarvoor je het doet. „Maar nu we een paar jaar verder zijn, krijgen we allemaal een brief met uitnodiging: Het gaat goed met ”het bedrijf”! Daarom geven we in het najaar een groots feest met muziek en eten en drinken in een duur restaurant.”

Dat stuitte velen begrijpelijkerwijs tegen de borst. Waarom zo veel geld uitgeven aan een feest voor meer dan duizend personeelsleden als er op de afdelingen flink bezuinigd wordt op personeel en andere zaken? Ja, was het antwoord, maar dit geld komt uit een ander potje... Dat zal vast niet het potje zijn waarop je moet plaats nemen als je dit gelezen hebt.

(wordt vervolgd)

Ben er Weer

Na een heerlijke vakantieperiode en blogstilte van ruim 2 maanden proberen we langszaam de blogthread weer op te pakken.
Ongeveer 1x per week een kort commentaar en verder allerlei info uit de (christelijk) conservatieve wereld.

Ook zullen er in de toekomst meer links en leestips worden gegeven naar andere conservatief getinte artikelen en opinies op het world wide web.

Het Binnenhof staat op zijn kop!

Maar de Christelijk Conservatieve boodschap overstijgt de actualiteit met verve!

Binnenkort kondigt de Stichting Conservatief Café haar 2010/2011 programma aan.
En ook zult u meer gaan horen van het Christelijk Conservatief Beraad.

Wij houden u op de hoogte.