12-02-2011 08:19 | Jan van Klinken
Marie-Rose Morel was overleden, berichtte het persbureau Belga dinsdagavond laat. Het nieuws trok in ons land nauwelijks de aandacht. Wie kende haar hier? In Vlaanderen, waar ze ooit werd uitgeroepen tot de schoonste van het land, was dat wel anders. Daar had de mededeling de kracht van een schokgolf.
De Belgische ex-politica had maandag in haar column in Het Laatste Nieuws nog gerapporteerd dat het juist beter met haar ging. Er was weer hoop na weken van dikke duisternis. Een dag later bleek een acute longontsteking haar fataal te zijn geworden.
In haar column in de grootste krant van Vlaanderen hield ze honderdduizenden lezers al maandenlang op de hoogte van het verloop van de ziekte die haar als een geniepige sluipschutter op de korrel had genomen.
In 2008 was bij haar baarmoederhalskanker vastgesteld. En dan niet bepaald in een gunstig stadium. Haar overlevingskans werd door haar artsen op zegge en schrijve 10 procent geschat. Dat is voor een 36-jarige moeder van twee kleine kinderen in normale omstandigheden een onmogelijke boodschap, maar zeker voor haar. Kort daarvoor had haar man haar namelijk laten weten dat hij het voor gezien hield en zijn leven voortaan wilde delen met zijn zestien jaar jongere nichtje.
Toch liet ze zich door dit alles niet uit het veld slaan. Ze onderging de loodzware chemokuren en bestralingen met een ongekende heldhaftigheid. Voor haar „jongskes” Alexander (6) en Marnix (4) had ze alles over. In haar dagboek beschreef ze haar gang door het gitzwarte dal. Standaard gaf het uit en het werd meteen een bestseller. Zelden had een jonge moeder haar strijd als kankerpatiënte zo indringend en zo hartverscheurend in woorden weten te verbeelden.
Het was in diezelfde periode dat ze de politiek achter zich liet. Een tijdlang had ze zich thuis gevoeld in de beweging van Filip Dewinter, maar toen ze had geprobeerd het Vlaams Belang in gematigder vaarwater te loodsen, werd ze na veel gedoe tot paria verklaard. Intussen had ze wel duidelijk gemaakt dat ze een groot politiek talent was dat zelfs Dewinter durfde te trotseren.
Na haar reguliere behandeling leek ze kankervrij te zijn, maar de ziekte sloeg voor de tweede keer toe. Dit keer zonder mededogen. In augustus van het afgelopen jaar kreeg ze te horen dat haar hele lichaam vol uitzaaiingen zat en dat ze met een beetje geluk de jaarwisseling zou halen. Ze wist vanaf dat moment wat al die lotgenoten bedoelden als ze zeiden: Mijn wereld verging.
Toch weigerde ze het vaandel te laten vallen. Ze zocht overal naar een laatste strohalm. Ze vond er verschillende, onder andere in een boekje van haar opa over de Moermantherapie. Alles waarvan ze het wetenschappelijk nut bewezen achtte, probeerde ze uit. Tijdelijk leefde ze op, maar het heeft haar uiteindelijk niet mogen baten.
Eind oktober interviewde ik haar voor een gezondheidsmagazine, omdat ze een plan had ontwikkeld dat haar Belgische lotgenoten hoop kon bieden. Ze bleek de nuchterheid zelve. Ze geloofde in haar kansen. Dat zeker. Maar ze leefde ook in het besef dat er een groot wonder nodig was om aan de dood te ontsnappen.
Later getuigde ze in haar column in Het Laatste Nieuws ervan dat ze de weg van het gebed had hervonden. Ze was goed rooms-katholiek opgevoed, had het geloof achter zich gelaten, maar ontdekte in die fase toch weer de troost van de geborgenheid bij de Almachtige.
Wat zich daarna in Vlaanderen ontspon, grenst aan het absurde. Ze bleek in haar kortstondige politieke loopbaan zo bedreigend bezig te zijn geweest voor allerlei slag volk binnen het Vlaams Belang dat haar vroegere rivalen al dansten op haar graf toen het alleen nog maar wat slechter met haar ging. De champagne werd koud gezet, lieten haar vroegere tegenstrevers via de zogenaamde sociale media zoals Twitter weten.
Dat politiek een keihard bedrijf is, wisten we met z’n allen al langer, maar dat sommige mensen elkaar in die kringen graag de dood toewensen, gaat ieder bevattingsvermogen te boven. Daar komt nog bij dat een van die sadistische twitteraars de tegenwoordige vriendin is van haar ex. Dat is dus de toekomstige moeder van haar kinderen. Een onverdraaglijke gedachte. Vandaar dat ze vorige maand in het huwelijk trad met iemand aan wie ze de zorg voor haar kinderen volledig kon toevertrouwen. Vanwege de omgangsregeling die hij kan afdwingen, blijft het contact tussen de kinderen en haar familie nu toch in stand.
Verder moest ze onlangs nog meemaken dat fanatieke moslimorganisaties, die haar minachtten vanwege haar betrokkenheid bij het Vlaams Belang, de spot met haar dreven vanwege de hoofddoek die ze droeg na haar bestralingen. Zelfs deze week, na haar dood, kon men het in die kringen niet laten haar op de hak te nemen. Haar ziekte was een straf van Allah, die haar nu had verbannen naar het oord waar ook Hitler en Stalin verblijven.
Volgens een volkse uitdrukking deponeert de boze zijn vuil altijd op hopen. Dat lijkt te kloppen. In ieder geval was er genoeg reden om deze week in verslagenheid achter te blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten