Zijn boek “De terugkeer van het gezag. Waarom kinderen niets meer leren”, moet ik nog bij mijn boekhandel ophalen. Maar het interview in het Katholiek Nieuwsblad van afgelopen week geeft mij genoeg redenen het met deze man eens te zijn.
Frank Furedi“Onderwijs is het veiligstellen van de erfenis van het verleden. En wel op een manier die je niet noodzakelijk voorstaat in het openbare leven, waar je veel meer open moet zijn voor innovatie, nieuwe ideeën en het radicaal in twijfel trekken van de dingen."
Het laatste deel van deze stelling mag je als “progressief” beoordelen.
Maar in onderwijsland en in de pedagogiek wordt het misschien wel eens tijd voor het radicaal afzweren van een aantal door de jaren gegroeide misverstanden.
En naar het enorme aantal “rugzakleerlingen” moet mijns inziens op een –voor deze tijd- vernieuwende wijze worden gekeken. Door rond deze thema’s progressief te werk te gaan kunnen we misschien terugkomen bij een conservatieve interpretatie van gezag, opvoeding en onderwijs.
Zomaar wat citaten uit het interview met Furedi;
“Volwassenen slagen er niet in hun rol serieus te nemen. Dat is weer verbonden met het feit dat we er cultureel niet in slagen onze erfenis van menselijke prestaties serieus te nemen. Of je nu leraar bent of ouder, het idee dat je iets belangrijks te melden hebt aan jonge mensen wordt gezien als niet meer zo relevant."
"De oorzaak van dit misverstand is het idee dat naarmate de wereld verandert, kennis van het verleden minder relevant schijnt. De obsessie met nieuwheid leidt tot de devaluatie van wat we in het verleden tot stand hebben gebracht."
Zijn ervaringen met het medicaliseren van leerproblemen liegt er ook niet om. En juist ook hierin val ik Furedi van harte bij. Met 3 kinderen op het basisonderwijs, waarvan één in groep 8, hoor je wel eens wat. Gelukkig ervaren en horen wij, als ouders, veel positieve verhalen van onze kinderen over school, henzelf, vriendjes en vriendinnetjes. Echter soms wordt je ook geconfronteerd met situaties en verhalen die je minder goed doen stemmen.
Situaties, waarin ik mij toch stellig afvraag of er nog respect is voor de meester en de juf (hoe gebrekkig zij ook kunnen zijn in hun taak). Of dat ouders per definitie hun kinderen geloven en met de vinger al snel naar “de school” of “de meester”wijzen.
Sterker nog; waar aan tafel in het bijzijn van de kinderen leerkrachten of andere gezagsdragers door het slijk worden gehaald.
Situaties dat ik denk: “heeft tegenwoordig elk kind ADHD of zo?” , “zijn er nog normale gezinnen in deze samenleving?”
Onlangs vertelde de directeur van de basisschool mij dat er een cartoon in onderwijsland rond gaat waarin een kind hard staat de huilen en zegt: “iedereen heeft wat, maar ik niet…..”
De opvoeding thuis en cultuur-en kennisoverdracht in het onderwijs gaan kapot aan de medicalisering en psychologisering van onderwijsvormen en bijbehorende leerproblemen.
Over medicalisering van leerproblemen zegt Furedi het volgende: “Er is een groeiend domein van extra begeleiding. In sommige scholen die ik bezocht heb, had één op de drie kinderen een medicatie. Het behandelen van al die leerproblemen is vaak een manier om te ontkomen aan het echte probleem: hoe je kinderen onderwijst, hoe je hen zover krijgt dat ze naar je luisteren, hoe je op hun verbeelding werkt. In plaats daarvan krijg je medische interventies.
Ik geef de schuld niet aan de onderwijzers. Het centrale probleem is de pedagogie, de onderwijstheorie, die beheerst wordt door de doelstelling kinderen te motiveren. Kijk, motiveren is vreselijk belangrijk, maar het roept logisch een voorafgaande vraag op. Namelijk: waarmee? Ik vind dat we de inhoud te weinig serieus nemen. In plaats daarvan gaan we het zoeken in pedagogische trucjes, alsof kinderen hondjes op twee benen zijn.
Motivatie komt voort uit goed intellectueel onderwijs, het is geen vaardigheid die daarvan los kan staan."
Gisteren (22-03) gaf hoogleraar pedagogiek Micha de Winter in De Volkskrant ook een prachtige impressie van de medicalisering en ADHD.
Citaat: 'De overheid haalt steeds meer uit de kast om individuele risicogevallen op te sporen. ‘Bij sommige programma’s worden alle schoolkinderen gescreend op psychische problemen. Als je hoog scoort op zo’n testje, kun je op assertiviteits- of faalangsttraining worden gestuurd. Of de ouders moeten op opvoedingscursus. En dat alles zonder dat een diagnose is gesteld, alleen op basis van een simpele screening’, zegt De Winter. Wie zich hiertegen verzet, is meteen verdacht. ‘Ik hoorde laatst het verhaal van een moeder wier zoontje ADHD zou hebben. Toen ze tegen de leerkracht zei dat jongetjes van 7 soms een beetje druk zijn, stond ze meteen in het dossier als een zorgmijdende moeder.’
Micha de winterVolgens deze hoogleraar heeft slechts 1 op de 10 kinderen met ADHD een echte stoornis.En zijn de andere 9 een verzinsel van onzekere ouders en leerkrachten. Dit zou het gevolg zijn van de individualisering van de maatschappij waarbij gezamenlijke verantwoordelijkheid voor het welzijn van kinderen verleden tijd is. Ouders komen daardoor te veel alleen te staan en schieten in een opvoedingskramp als het even anders gaat met hun kind.
“Als je zegt dat een kind een stoornis heeft, hoef je niet meer zo sterk naar je eigen rol als ouder of leerkracht te kijken. Je ontslaat jezelf van verantwoordelijkheid", aldus De Winter.
En weet u niet wat er allemaal voor stoornissen zijn? Kijk dan op deze website balansdigitaal.nl
Om, als u het zelf nog niet heeft, spontaan ADHD van te krijgen!
Over de gezagscrisis een andere keer meer. (na het lezen van het boek van Furedi)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten